De vredesduif zoals we die vandaag kennen, komt van Pablo Picasso. In 1949 vroeg men hem een symbool te maken voor het eerste Wereldvredescongres in Parijs. Hij tekende geen vlag, geen gebalde vuist, maar een eenvoudige witte duif - ontstaan uit stilte, liefde en hoop. Een wereld die nog nasidderde van oorlog, zag in dat ene beeld een richting. Zijn duif vloog dwars door grenzen heen, zonder woorden, zonder bezit. Ze werd een herinnering aan iets diepers: dat vrede niet ontst

De maatschappij heeft pijn. Chronische pijn. We voelen het in alles wat om ons heen gebeurt. De spanning, de vermoeidheid, het cynisme....

De wereld doet wat met me. Als mens, maar ook als professional. Dagelijks werk ik als zorgverlener met mensen die kwetsbaar zijn. Mensen...

De DAC-dag begon vroeg. Een bus, een route door België, collega’s in gesprek. We startten in Genk, in het futuristische THOR-gebouw — een...