
Mag het nog: menselijkheid op LinkedIn?
- Art of Hearing | Dyon Scheijen

- 29 jul
- 2 minuten om te lezen

De wereld doet wat met me. Als mens, maar ook als professional.
Dagelijks werk ik als zorgverlener met mensen die kwetsbaar zijn. Mensen die soms bang zijn, soms boos, soms simpelweg moe van alles wat hen overkomt. Juist die liefde voor de mens tegenover me is mijn kompas. Het is wat me drijft om door te gaan, ook op moeilijke dagen.
En misschien is het daarom dat het nieuws me soms zo raakt. Oorlog. Onrecht. Polarisatie. De harde woorden, de woede, de angst die steeds zichtbaarder worden.
Dan voel ik de behoefte om iets te delen. Een gedachte, een gevoel, een teken van solidariteit.
Maar vaak komt daarna de twijfel:
Is dat wel professioneel? Past dat wel op LinkedIn?
Of zelfs: Mag ik hier wel een bericht liken waarin iemand opkomt voor gerechtigheid, voor een menselijk gezicht in een onmenselijke situatie?
Het is een worsteling die velen herkennen, denk ik. Want LinkedIn is toch āzakelijkā? Hier delen we artikelen over innovaties, carriĆØrestappen, overwinningen en mislukkingen op het werk. Maar is dat het hele verhaal?
Ik geloof van niet. Sterker nog: volgens mij is het juist dƔt wat mens-zijn en professional-zijn met elkaar verbindt.
Niet wegkijken, maar betrokken blijven.
Niet schreeuwen, maar een stem geven.
Niet het conflict voeden, maar het gesprek openen.
Want wat is professionaliteit waard als het geen menselijkheid in zich draagt?
Wat is kennis zonder compassie?
Wat is succes zonder een hart?
LinkedIn is voor mij meer dan een etalage van prestaties en titels. Het is misschien wel de enige plek waar we alles kunnen samenbrengen: wetenschap, kunst, zorg, ondernemerschap, rechtvaardigheid en empathie.
Een plek waar identiteit en veiligheid, respect en vertrouwen nog mogelijk zijn.
En dan is soms een klein gebaar genoeg.
Een like. Een hashtag. Een reactie.
Niet iedereen kan of wil op de barricade staan. Maar niemand zou een roepende in de woestijn mogen zijn.
Juist door kennis en verhalen te delen, geven we elkaar houvast.
En als het gaat om de kennis, het verhaal of de stem van een gewaardeerde collega, dan al helemaal.
Want uiteindelijk is menselijkheid geen extraatje naast ons werk ā het is de bron ervan.
Zonder menselijkheid geen zorg. Geen wetenschap. Geen rechtvaardigheid. Geen kunst.
Alleen systemen zonder ziel.
En hoe zakelijk dit platform ook mag zijn, het hart klopt hier nog altijd.
Maar alleen als wij het samen laten kloppen.
Laat jouw vak, jouw mens-zijn, jouw hart ook hier spreken.
Niet als stil verzet, maar als levend bewijs dat compassie sterker is dan onverschilligheid.
Laten we samen een koor vormen.
Een koor dat niet harder schreeuwt dan de haat, maar dieper zingt dan de angst.
Een koor dat niet zwijgt, ook als het moeilijk wordt.
Een koor dat de menselijkheid levend houdt.
Want uiteindelijk is dƔt misschien wel het meest professionele dat we kunnen doen.




.png)
Opmerkingen