De duif en de stier
- Art of Hearing | Dyon Scheijen
- 15 okt
- 2 minuten om te lezen
Bijgewerkt op: 25 okt
De vredesduif zoals we die vandaag kennen,
komt van Pablo Picasso.
In 1949 vroeg men hem een symbool te maken
voor het eerste Wereldvredescongres in Parijs.
Hij tekende geen vlag, geen gebalde vuist,
maar een eenvoudige witte duif -
ontstaan uit stilte, liefde en hoop.
Een wereld die nog nasidderde van oorlog,
zag in dat ene beeld een richting.
Zijn duif vloog dwars door grenzen heen,
zonder woorden, zonder bezit.
Ze werd een herinnering aan iets diepers:
dat vrede niet ontstaat uit strijd,
maar uit het vermogen te zien, luisteren en voelen
zonder direct te oordelen.
Zijn dochter noemde hij Paloma - duif in het Spaans.
Alsof hij wist dat echte vrede begint
waar we onze controle durven loslaten
en de ander weer durven ontmoeten.
šļø
Vrede vraagt moed.
Niet de moed om te vechten,
maar de moed om stil te worden.
Gisteren keek ik met afschuw naar hoe Trump en Netanyahu
elkaar stroop aan de mond smeerden,
zelfverheerlijking ten top,
macht die voor zichzelf applaudisseert.
Gaza is al helemaal platgebombardeerd.
Duizenden onschuldige mensen - van babyās tot oud en kwetsbaar,
van jonge ouders met kinderen en leerkrachten
tot artsen en vrijwilligers -
hebben hun leven verloren.
Een volk dat alleen maar wĆl leven,
maar gevangen zit tussen machten die vechten om gelijk.
En nu zie ik Hamas weer de straten vullen,
jongens met wapens,
die denken dat kracht hetzelfde is als macht.
Aan de andere kant: woede in de ogen van IsraĆ«liās,
woorden die klinken als oorlog,
niet als rechtvaardigheid.
āGaza zal nog helemaal schoongeveegd moeten worden.ā
Ik houd mijn hart vast voor wat er nog komt.
Want Gaza is allang geen plaats meer.
Het is een symbool geworden van machtsspelletjes,
waar mensenlevens pionnen zijn
op het schaakbord van politiek.
En de wereld kijkt toe,
zwijgend, scrollend,
alsof het allemaal ver weg is.
Het doet me denken aan de stier in Spanje.
Onschuldig, opgehitst om te vechten.
Het publiek juicht,
gelooft dat de stier nog kan winnen,
maar het einde is al beslist.
De arena is zijn graf,
de sabels staan klaar,
en terwijl het bloed vloeit, noemt men het traditie.
Zo kijken wij ook toe.
Verdoofd, machteloos,
en vergeten dat juist dat voelen -
het breken van het hart -
het begin kan zijn van iets nieuws.
ACT leert ons niet te vechten tegen wat we voelen,
maar aanwezig te blijven, ook in pijn.
Want alleen wie durft te blijven kijken,
kan ooit leren luisteren.
Mijn hart huilt om dat ongelijk in strijd,
om de waanzin van mannen die denken dat macht vrede brengt,
maar nog meer om ons,
omdat we weten wat er gebeurt,
en tĆ³ch blijven zitten.
Misschien is dat de echte keuze nu:
blijf je toeschouwer in de arena,
of durf je de stilte in te stappen -
de stilte waarin menselijkheid weer begint.
āWhat do you think an artist is?
He is a political being, constantly aware of the heart-breaking, passionate things happening in the world.ā
- Pablo Picasso
.png)
Opmerkingen