Word wakker. Stilte is niet langer neutraal
- Art of Hearing | Dyon Scheijen
- 25 jul
- 3 minuten om te lezen
Ik zag een video viraal gaan.
Een jonge vrouw, een opvallende verschijning.
Witte lange jas, een glimmende Apple-hoofdtelefoon, mooi opgemaakt.
Het wit privilege druipt er vanaf – en zij weet dat ook.
Maar ze doet iets wat velen van ons niet durven:
Ze laat haar stem horen. Luid en duidelijk.
Niet voor zichzelf, maar voor al die anderen die hun stem niet meer kunnen gebruiken.
Voor Gaza, waar kinderen onder puin sterven.
Voor de mensen in Amerika die zomaar van straat worden geplukt door ICE.
Voor iedereen die wegkijkt, filmt of zachtjes lacht, maar zwijgt.
Ze staat in een overvolle bus, ergens in Engeland, denk ik.
De sfeer is ongemakkelijk: forenzen op weg naar hun werk, hun ogen strak gericht op het niets.
Ze praten niet terug. Ze filmen.
Je hoort iemand grinniken.
Maar zij blijft haar stem laten horen. Luid. Zij spreekt vanuit haar hart. Met volle overtuiging.
Op de achtergrond hoor je de vrouwelijke buschauffeur door de intercom roepen:
“Hou je mond! Je hindert het openbaar vervoer! De deur blijft open staan, ik kan niet rijden.”
Haar antwoord is kalm, helder, luid en messcherp:
“Mijn mening verkondigen is niet strafbaar. Ik hinder niemand enkel door mijn stem te gebruiken. Dus rijd gewoon door! Ik blijf hier staan, dit is een openbare plek.”
De chauffeur rijdt door.
En zij gaat verder.
Het is dapper.
Misschien zelfs roekeloos.
Maar vooral: nodig.
Ik hoop zo vurig dat haar woorden miljoenen mensen bereiken.
Want precies dát is het probleem: we zijn te lang stil gebleven.
Kijk om je heen:
In Groot-Brittannië worden vreedzame demonstranten met kartonnen bordjes over Gaza zonder pardon opgepakt.
In Berlijn grijpt de politie mensen vast als robots, terwijl ze stil protesteren.
Zelfs stilte is nu verdacht geworden.
We leven in een tijd waarin ‘nette mensen’ hun mond horen te houden.
Omdat roepen in het openbaar “niet hoort”.
Omdat we geleerd hebben dat je vooral rustig moet blijven, niet mag opvallen.
Maar kijk wie er wél schreeuwen:
De mensen die haat en onverschilligheid prediken.
Hun geluid vult de talkshows, domineert de social media, bepaalt de politiek.
Zij hebben de angst overwonnen – of kennen haar niet.
En de stille meerderheid, die gelooft in vrede, gelijkheid en menselijkheid?
Die wordt langzaam weggeduwd. Weggekeken. Weggevoerd.
Gaza is misschien wel de ultieme lakmoesproef.
Het legt bloot hoe ver we al zijn afgezakt.
En hoe hard het nodig is dat de stille kracht eindelijk ook klinkt.
Niet uit haat, niet uit boosheid alleen, maar uit compassie.
Uit rechtvaardigheid.
En ja – uit liefde voor de ander.
Want stilte is niet langer neutraal.
Stilte is nooit neutraal.
Zwijgen is medeplichtig worden.
Zolang wij blijven zitten, winnen zij die durven schreeuwen voor onrecht.
Gisteren nog stonden we op de grote stations in Nederland. SIT-IN door het hele land.
Wij waren met ons gezin in Maastricht: misschien nog geen tweehonderd mensen, maar samen, in vrede, mét geluid.
In andere steden waren het er duizenden.
En het worden er gelukkig steeds meer.
Nu kan het nog.
Er is nog ruimte om op te staan.
Om je stem te gebruiken.
Om te zeggen: genoeg.
Lieve mensen. Word wakker.
Sta niet alleen op, maar spreek.
Blijf niet filmen. Blijf niet alleen kijken.
Gebruik je stem.
Want ook jouw stem is nú keihard nodig.
Juist nu.
En alsjeblieft: deel dit.
Niet omdat ik het schrijf. Niet omdat het makkelijk is.
Maar omdat het nodig is.
Houd de data in de gaten waarop jouw stem gevraagd wordt.
Want als wij nu blijven zwijgen, is straks zelfs dat niet meer mogelijk.
.png)
Opmerkingen