top of page

Voor altijd in mij: Wat blijft er over van een mensenleven?

Foto van schrijver: Art of Hearing | Dyon ScheijenArt of Hearing | Dyon Scheijen

Vandaag wordt mijn moeder 81 jaar. Een prachtige leeftijd. Wat ben ik dankbaar dat beide ouders er nog zijn. Ze zijn een bron van liefde, wijsheid en inspiratie in mijn leven. Toch wordt het steeds duidelijker: de tijd gaat onverbiddelijk verder. Momenten vervagen, herinneringen veranderen en er is een gevoel van vergankelijkheid. Maar wat ik steeds sterker voel, is dat ze nooit helemaal verdwijnen. Ze blijven bestaan. In mij.


Ik denk terug aan foto’s uit mijn jeugd. Beelden uit de jaren zeventig, in die warme retro kleuren. Mijn vader met een dikke bril, een stropdas en een snor. Mijn moeder met kort blond haar, stralend zoals altijd. Mijn broer Jean en ik op dat rode paard op wieltjes, zo blij als kinderen horen te zijn. Die momenten liggen ver achter ons, maar de betekenis blijft.


Nu, op 54-jarige leeftijd, voel ik me nog steeds hun kind. Maar ik zie ook hoe de rollen veranderen. Waar zij ooit voor mij zorgden, voel ik nu steeds meer de behoefte om er voor hen te zijn. Het maakt me bewust van hoe waardevol deze tijd samen is. Sommige collega’s, vrienden en naasten hebben hun ouders al verloren. Sommigen zeiden toen dat gebeurde: “Ik ben geen kind meer.” Of, nog harder: “Vanaf nu ben ik wees.” Hoe zal ik me voelen als dat moment voor mij komt?


Mijn moeder heeft me iets bijzonders meegegeven: empathie. Haar levensmotto was simpel, maar krachtig: “Draai de rollen eens om. Wat zou jíj ervan vinden als jij aan de andere kant zou staan?” Dat principe heeft me gevormd – als mens, als audioloog en als coach. Het leert me niet alleen te horen, maar écht te luisteren. Niet alleen woorden, maar gevoelens, verhalen, en verbindingen.


Ik denk ook aan een goede vriend van mij. Hij is fysiek sterk, jong van geest en heeft nog zoveel dromen. Maar zijn gezondheid laat hem in de steek. De keuzes die voor hem liggen beloven geen genezing, alleen het rekken van tijd. Hoe hij daarmee omgaat, dwingt diep respect af. Zelfs nu blijft hij aandacht geven aan anderen. Hij blijft trots op wie hij is en wat hij betekent. Hij laat zien wat veerkracht echt betekent.


En dan is er mijn vrouw Hafida. Als ik over verbinding, liefde en veerkracht spreek, is zij mijn grootste inspiratie. Hafida ziet het leven als iets tijdelijks, iets wat ons wordt gegeven om van te leren, te groeien en door te geven. Die visie geeft haar rust. Ze is niet bang voor vergankelijkheid, maar accepteert het als onderdeel van het leven. Dat helpt ook mij om dingen los te laten en me te richten op wat echt belangrijk is. Hafida leert mij elke dag wat het betekent om echt te luisteren en te zien wat er in een ander leeft. Zij heeft een natuurlijke kracht die mij raakt – een combinatie van wijsheid, warmte en inzicht. Ik bewonder hoe zij in het leven staat, hoe zij altijd ruimte maakt voor de mensen om haar heen, en hoe ze mij helpt een beter mens te zijn. Ze is niet alleen mijn partner, maar ook mijn spiegel, mijn anker en mijn bron van inspiratie.


Deze verhalen, deze mensen, herinneren me eraan wat ons uniek maakt: ons vermogen om te creëren, te verbinden en betekenis te vinden. Wat ons als mens namelijk uniek maakt, is dat we kunnen creëren. We kunnen praten, denken, dromen. We hebben het vermogen om abstract te denken, om perspectieven te zien, om kunst en wetenschap te verbinden.


Ik denk daarbij meteen aan Michelangelo. Hoe hij in een blok marmer iets zag wat niemand anders kon zien. Hij bracht perspectief in beeld, speelde met abstractie en creëerde een revolutie in de kunst. Maar zijn werk was meer dan kunst. Het was wetenschap. Een diep begrip van anatomie, fysica en architectuur zat verborgen in elke beweging van zijn beitel. Kunst en wetenschap kwamen samen in zijn werk.


Dat kruispunt, where art meets science, inspireert me elke dag. Het is waar mijn werk als audioloog en mijn passie voor kunst samenkomen. Horen is fysica. Het is trillingen in de lucht die betekenis krijgen. Maar het is ook kunst: de kunst om te luisteren, te begrijpen, te verbinden.


Misschien is dat waarom ik deze blogs schrijf. Om bewustzijn te creëren. Om mezelf eraan te herinneren wat echt belangrijk is. Maar ook om jou, de lezer, te inspireren. Misschien vind je hier iets wat je raakt, iets wat je verder helpt. Dat hoop ik. Als mens hebben we dat namelijk nodig. Vooral in tijden waarin het zo moeilijk gaat.


Gisterenavond zag ik in Lumière de film We Live in Time. Een film over liefde, verlies en het doorgeven van kracht en wijsheid aan de volgende generatie. Een jonge moeder, ernstig ziek, probeert haar dochter alles mee te geven wat zij nodig zal hebben. Het raakte me diep. Het liet zien hoe belangrijk de verbindingen zijn die we maken en wat we achterlaten voor anderen.


Daarom elke dinsdagavond probeer ik bij mijn ouders te zijn. Na mijn werk ga ik er eten. En elke keer maak ik een foto van hen, samen met het gerecht dat we eten. Ik weet niet precies waarom ik dat doe. Misschien om de tijd stil te zetten. Misschien om de momenten te vangen, zodat ze nooit verloren gaan. Het voelt als een manier om hen bij me te houden, ook in de toekomst.


En dan is er die ene foto. Een foto die ik niet zelf maakte, maar die onverwacht mijn ouders vastlegde in een moment van pure, ongedwongen liefde. Het is een prachtige foto, genomen in Hasselt. Ze zaten nietsvermoedend op een bankje en het moment werd vastgelegd door een onbekende fotograaf. Jaren later kwam die foto bij een nieuwsartikel terecht. Een vriend wees me erop. Ik heb de link niet meer, maar de foto wel. Het is nu een herinnering die ik koester. Omdat in deze foto zo veel te lezen is.


Wat blijft er over van een mensenleven? Het is de liefde die je hebt gegeven, de verhalen die je hebt gedeeld en de verbindingen die je hebt gemaakt. Misschien is het wel zoals ACT ons leert: de pijn van verlies is het bewijs van de waarde die iemand voor je heeft. Hoe groter het gemis, hoe groter de betekenis.


Mijn ouders, mijn vriend, mijn vrouw – ze blijven allemaal in mij voortleven. In alles wat ik doe. In alles wat ik wil doorgeven aan anderen.


Wat blijft er over van een mensenleven? Alles wat je deelt, alles wat je betekent en alles wat je achterlaat in de harten van anderen.



22 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Comments

Rated 0 out of 5 stars.
No ratings yet

Add a rating
bottom of page