Vandaag Inside, Gaza en de prijs van zwijgen - #JohanDerksenIsSchuld
- Art of Hearing | Dyon Scheijen
- 28 jun
- 3 minuten om te lezen
Er is iets raars aan de hand.
We leven in een tijd waarin pesten vermaak is geworden.
Waar respect bespot wordt.
Waar Vandaag Inside doorgaat voor een actualiteitenprogramma.
Johan Derksen, met zijn sigaar en zijn scherpe tong,
wordt gevierd.
Omdat hij “zegt wat hij denkt”.
Omdat hij durft te schoppen.
En het publiek?
Het lacht.
Slikt.
Kijkt verder.
Alsof het niets is.
Roasting als norm
Roasting is entertainment geworden.
De sterkste is niet degene met de meeste wijsheid,
maar degene met de scherpste tong.
Die de ander met woorden de grond in boort.
Niet door verbinding, maar door vernedering.
We lachen om wie het hardst schopt.
We geven applaus voor wie het diepst snijdt.
En noemen het “vrijheid van meningsuiting”.
Maar ondertussen leren we een hele generatie:
Als je maar hard genoeg slaat met woorden, hoef je niet bang te zijn.
Gaza. Niet trending. Niet klikbaar.
En terwijl dit gebeurt…
Gaza brandt.
Letterlijk.
Een volk wordt vernietigd.
Stelselmatig.
Zichtbaar.
Live.
De laatste fase van de genocide is ingezet.
Schoonvegen, noemen sommigen het.
Onmenselijk.
En toch: stilte.
Geen talkshowtafel.
Geen pushbericht.
Geen collectieve verontwaardiging.
Wel de zoveelste grap van Derksen.
Wel een publiek dat blijft kijken.
Wel applaus.
De spiegel die ik wil voorhouden
Misschien is dat nog wel het pijnlijkste besef:
Dit begint bij ons.
Bij waar we om lachen.
Bij de programma’s die we massaal kijken.
Bij de mensen die we invloed geven,
en de mensen die we negeren.
Wat we vieren, groeit.
Wat we toelaten, wortelt.
Wat we blijven voeden met aandacht,
wordt uiteindelijk de maatstaf.
Dit is geen verwijt.
Het is een spiegel.
Want zolang we zeggen: “Ach, het is gewoon televisie…”,
vergeten we dat elke lach, elke klik, elke kijkcijferstem
een bouwsteen is van het huis waarin we straks allemaal wonen.
Het DNA van dominantie
Er zit iets in het systeem.
Een drift om te bezitten.
Om groter te zijn dan de ander.
Desnoods ten koste van de ander.
Het is de logica van de sterkste.
De pester op het schoolplein.
De dominante collega op de werkvloer.
De wereldleider met raketten achter zijn rug.
En wij?
Wij kijken.
We vinden iets.
Maar doen niets.
We noemen het diplomatie.
Maar het is gewoon angst.
Angst om ons uit te spreken.
De collectieve schade
Als klinisch fysicus zie ik het effect van langdurige onveiligheid.
Op het zenuwstelsel.
Op vertrouwen.
Op het hele mens-zijn.
En nu zie ik het in het groot.
Op het wereldtoneel.
Waar leiders sussen in plaats van begrenzen.
Waar geweld wordt verzwegen in plaats van benoemd.
Waar stilte geen neutraliteit meer is,
maar medeplichtigheid.
Wie zwijgt,
laat het geweld bestaan.
Wie niet tegenspreekt,
geeft ruimte.
Johan Derksen is schuld
Ja, ik zeg het hardop:
Niet omdat hij alleen verantwoordelijk is.
Maar omdat hij een symbool is geworden.
Van wat we tolereren.
Van wat we een podium geven.
Van wat we normaal zijn gaan vinden.
Hij lacht om zijn eigen onverschilligheid.
Zegt dat het hem “geen reet interesseert”.
Laat dat dan maar zijn handelsmerk zijn.
Maar laten wij dan het onze kiezen:
menselijkheid.
verantwoordelijkheid.
grenzen trekken.
Want als onverschilligheid een merk mag zijn,
mag verzet dat ook.
Het wordt tijd
Het wordt tijd dat we met z’n allen opstaan.
Niet om te schreeuwen.
Maar om te zeggen:
“Dit is niet oké.”
Niet uit angst.
Maar uit geweten.
Want zolang we lachen om het pesten,
en zwijgen over het sterven,
zijn we geen toeschouwers meer.
Dan zijn we deel van het verhaal
dat we zeggen te verafschuwen.
En dat begint niet bij de politiek.
Niet bij de media.
Maar bij de afstandsbediening.
Bij de klik.
Bij de lach.
Misschien. Misschien…
Misschien,
als Johan Derksen écht een vent is,
en niet alleen speelt voor het publiek,
dan komt er een dag waarop hij zegt:
“Ik zat fout.”
Dat hij durft toe te geven
dat zijn manier van doen; het schoppen, het kleineren, het weglachen,
niet de weg is waarop we elkaar gaan vinden.
Dat hij inziet
dat onverschilligheid geen kracht is,
maar een deksel op ons mens-zijn.
En ja, misschien is dat te veel gevraagd.
Maar toch…
ik hoop het.
Want ík ben ervan overtuigd:
als híj daarmee het voorbeeld wordt voor die grote massa,
dan volgt de politiek vanzelf.
Dan kantelt het systeem.
Dan mag het zachte geluid een voorbeeld worden.
Niet als tegenstem,
maar als richting.
Als moreel kompas.
📣 Laat je horen
Je hoeft niet hard te roepen.
Ook zacht kan krachtig zijn.
Als we het maar samen doen.
Want wie stil blijft,
laat de ander denken dat hij op het juiste spoor zit.
Laat je horen.
Voor Gaza.
Voor gerechtigheid.
Voor de mens.
コメント