Open brief aan hen die zich aangesproken voelen

“Dyon Scheijen, een verwerpelijk initiatief; ga je daar oproepen tot Jodenhaat, de vernietiging van Israël of iets van ‘from the river to the sea’? Je zalvende woorden passen niet bij het morele failliet van je gedachtengoed.”

Die woorden kreeg ik als reactie op een bericht van mij, waarin ik Limburg en Palestina als metafoor gebruikte. Niet om politieke statements te maken, niet om te verdelen, maar om mensen te laten voelen wat het betekent om jarenlang genegeerd te worden. Om mensen wakker te schudden, empathie aan te wakkeren en aan te zetten tot inleving.

In datzelfde bericht riep ik op om zondag 18 mei mee te doen aan een demonstratie in Den Haag, waarin we met velen in het rood gekleed een menselijke keten vormen om een rode lijn te trekken: tot hier en niet verder. Een grens stellen aan wat er gebeurt in Israël en Palestina, vooral in Gaza, waar het leed op dit moment schrijnend is.

Toch werd mijn oproep niet gehoord als een pleidooi voor verbinding, maar als een verwerpelijk initiatief. Die scherpe, heftige woorden laten precies zien waar het misgaat: in het onvermogen om te luisteren zonder te veroordelen, om te verbinden zonder te breken.

Ik wilde verbinding. Hij hoorde vernietiging.

Ik zocht nuance. Hij rook gevaar.

Ik sprak over Limburg en Palestina – twee gebieden die zich vaak vergeten voelen. Hij dacht: extremisme.

Laat me daarom helder zijn:

Ik roep niet op tot haat. Ik roep op tot inleving.

Ik zaai geen verdeeldheid.

Ik spiegel de realiteit.

Maar als een metafoor al wordt gezien als een moreel failliet, dan weet je: empathie is gevaarlijk geworden.

Ik ben Dyon Scheijen. Klinisch fysicus audioloog, ACT-trainer, spreker, schrijver.

Maar bovenal: mens.

In alles wat ik doe, probeer ik de verbinding te zoeken tussen wat we horen, wat we voelen en wat we zijn kwijtgeraakt: het luisteren. Niet met onze oren, maar met ons hart.

Want als iemand zegt: “je initiatief is verwerpelijk”, en vraagt of ik oproep tot vernietiging, dan zie ik geen inhoudelijke kritiek, maar een poging om mij de mond te snoeren.

En laten we eerlijk zijn: wie probeert hier eigenlijk wiens mond te snoeren?

Ik overwoog om stil te worden.

Om geen blogs meer te schrijven.

Om geen stem meer te zijn.

Want als ík, met al mijn privileges, mijn opleiding, mijn vinkjes, al begin te twijfelen aan het uitspreken van medemenselijkheid, wat doet dat dan met mensen zonder die bescherming?

En dan weet ik: dit is precies waarom ik moet blijven spreken.

De echte strijd in deze wereld is in de kern niet tussen Israël en Palestina.

Niet tussen religies. Niet tussen culturen.

Maar tussen inleving en afwijzing.

Tussen luisteren en beschuldigen.

Tussen menselijkheid en angst.

Misschien is het tijd dat wij - witte mannen, mannen met vinkjes, met positie en podium - een stap opzij doen.

Niet om te verdwijnen, maar om ruimte te maken.

Voor stemmen die te lang zijn genegeerd.

Voor vrouwen.

Voor de kracht van empathie die zacht is maar sterk.

Voor rechtvaardigheid die niet straft, maar draagt.

Voor de vrouw van kleur die recht spreekt zonder zwaard, maar met open hart.

Vrouwe Justitia zonder blinddoek.

Niet objectief, maar eerlijk.

Niet kil, maar krachtig.

Luisterend. Zachtmoedig. Standvastig.

Aan wie deze spiegel te scherp vindt: je hoeft niet te kijken.

Maar weet: dit is geen aanval. Dit is een uitnodiging.

Want ik geloof dat het begint bij het durven blijven spreken. Ook – en juist ook – als het moeilijk wordt.