Wanneer een stem verdwijnt

Berber van der Woude - oud-diplomaat, scherp denker, iemand die niet bang is om haar stem te gebruiken voor het grotere geheel- lijkt van LinkedIn te zijn verdwenen. Geen waarschuwing. Geen uitleg. Geen ruimte voor wederhoor. Gewoon weg.

En dat raakt. Niet alleen omdat het persoonlijk onrechtvaardig voelt, maar omdat het fundamentele vragen oproept over de platforms waarop wij ons vertrouwen hebben gebouwd. Want wat gebeurt er als stemmen die schuren, kritische vragen stellen of morele grenzen bewaken, plotseling worden uitgewist?

Het maakt me stil. Maar het maakt me ook woedend.

De illusie van vrijheid

We hebben onszelf jarenlang voorgehouden dat platforms als LinkedIn een neutraal podium zijn. Een plek voor professionals om kennis te delen, visie te geven, en soms ook een geweten te laten horen. Maar deze illusie begint steeds meer te barsten.

Wanneer iemand als Berber - die zich uitspreekt over mensenrechten, internationale politiek en de rol van Nederland in moreel beladen kwesties - wordt verwijderd, is dat geen technisch incident. Het is een keuze. En keuzes als deze zijn nooit neutraal.

Want te politiek, wat betekent dat eigenlijk? Wanneer is iets té politiek? En voor wie?

De stille censuur

In een wereld waarin algoritmes en onzichtbare moderatieteams bepalen wat wel en niet mag, zijn we langzaam maar zeker getuige van een nieuwe vorm van censuur. Geen brute onderdrukking. Geen tanks op het plein. Maar subtiele stilte. Het wegfilteren van onwelgevallige stemmen. Het wissen van profielen die net iets te veel waarheid bevatten.

En het is verleidelijk om te denken: “Ach, dan gaat ze toch naar een ander platform?” Maar dat is precies het probleem. Want LinkedIn is het dominante platform in het professionele debat. Net zoals Twitter (X) dat is in de politieke arena. En Facebook bij de publieke opinie. Wie daar verdwijnt, verdwijnt vaak in het niets.

We zijn naïef geweest. We hebben onze publieke ruimte uitbesteed aan private bedrijven. En nu die bedrijven regels hanteren die ondoorzichtig, arbitrair of politiek beïnvloedbaar zijn, staan we met lege handen.

De prijs van autonomie

Ik roep al langer dat we terug moeten naar autonomie. Een eigen website. Een eigen blog. Een eigen nieuwsbrief. Niet omdat het hip is. Maar omdat het noodzaak is geworden. Juist voor mensen die wél het lef hebben om zich uit te spreken. Juist voor wie géén slogans herhaalt, maar echt iets probeert te veranderen.

Want het feit dat Berber van der Woude niet langer te vinden is op LinkedIn, is geen losstaand incident. Het is een symptoom. Van een systeem dat steeds minder ruimte laat voor nuance. Voor ethiek. Voor menselijkheid.

En misschien nog wel erger: het is een waarschuwing aan ons allemaal.

Wie is de volgende?

Vandaag is het Berber. Morgen misschien jij. Of ik.

Misschien omdat je iets deelt over Palestina. Of Oekraïne. Of over vluchtelingen, het klimaat, of de rol van Nederland in conflicten waarvan we liever wegkijken. Misschien omdat je gelooft dat neutraliteit géén deugd is als mensenrechten op het spel staan.

Wie bepaalt eigenlijk wat professioneel is? Wat gepast is? Wat acceptabel is om te zeggen?

Zolang we dat overlaten aan algoritmes of moderatie-teams met instructies van hogerop, hebben we als samenleving een probleem. Want dan zijn we niet meer vrij. Dan zijn we slechts gebruikers van een dienst die ons toelaat zolang we passen binnen het format.

En zodra we te veel afwijken van dat format, worden we keurig verwijderd. In stilte. Zonder verklaring. Zonder verzet.

Laat dit de druppel zijn

Berber van der Woude verdient een platform. Net zoals zovelen die niet schreeuwen, maar wel iets te zeggen hebben. En als LinkedIn dat niet kan bieden, moeten we zelf de ruimte creëren. Met blogs. Met eigen nieuwsbrieven. Met websites die ons niet beperken, maar bevrijden.

En vooral: met elkaar. Want zolang we collectief zwijgen, blijft deze vorm van stille censuur doorgaan.

We mogen dit niet normaal gaan vinden.

Niet nu. Niet straks. Niet later.

Tot slot

Het verwijderen van een profiel is nooit alleen een technisch besluit. Het is een politieke handeling. En die moeten we als samenleving onder ogen zien.

Want wie zwijgt, stemt toe.

En wie kijkt weg, is medeplichtig.

Laat dit een oproep zijn. Aan iedereen die nog gelooft in openheid, in debat, in de kracht van het woord. Laten we elkaar blijven opzoeken. Laten we bouwen aan plekken waar we niet afhankelijk zijn van goedkeuring, maar van waarheid.

Berber, waar je ook bent, jouw stem blijft klinken. Juist nu.