Voorbij de woede, voorbij het wij-zij

Lisa.

Zeventien jaar.

Zeventien jaar.

Een meisje met een toekomst die abrupt werd afgebroken. Een familie die in één nacht verscheurd is. Vrienden en geliefden die achterblijven in ongeloof, verdriet en woede.

Een naam die nooit meer hetzelfde klinkt, een stoel die altijd leeg zal blijven.

In dit soort momenten zou alles moeten draaien om respect, steun en rechtvaardigheid. Om stilstaan bij een mensenleven dat er niet meer is. Om de vraag: hoe zorgen we dat vrouwen zich veiliger voelen, overdag én in de nacht?

Maar helaas zien we vaak iets anders gebeuren.

Femicide: het echte probleem

Lisa is niet het eerste slachtoffer en waarschijnlijk niet het laatste. Steeds opnieuw lezen we berichten over vrouwen die slachtoffer worden van geweld door mannen. Vaak intiem geweld, soms willekeurig. Wat het gemeen heeft: het gaat niet om “toeval” of “een incident”. Het gaat om een structureel maatschappelijk probleem.

Femicide. De systematische moord op vrouwen omdat ze vrouw zijn.

Als samenleving mogen we hier niet langer aan voorbijgaan. Vrouwen moeten zich veilig voelen in de nachtelijke uren, net zo goed als mannen. Vrouwen moeten zich veilig voelen in hun relaties, op straat, in de publieke ruimte. Dat is waar de discussie zou moeten beginnen.

Politiek misbruik

Toch zien we iets anders. De eerste reacties van sommige politici kwamen niet voort uit medeleven, niet uit woede om femicide, niet uit solidariteit met de nabestaanden. Pas toen bleek dat de verdachte in een asielzoekerscentrum verbleef, verschenen de tweets.

Geen woord eerder.

En daarmee werd een persoonlijke tragedie, een leven dat we verloren, direct onderdeel van een verkiezingscampagne. Niet om oplossingen te zoeken voor geweld tegen vrouwen, maar om hele groepen mensen weg te zetten als gevaarlijk.

Dat is geen steun. Dat is misbruik van misbruik.

Het mechanisme van wij-zij

Dit is hoe polarisatie werkt: een incident wordt aangegrepen om angst te voeden voor bepaalde groepen mensen. En angst vertaalt zich in stemmen.

Maar angst lost niets op. Het maakt ons land niet veiliger. Het maakt vrouwen niet veiliger. Het maakt onze samenleving onveiliger, omdat het groepen tegenover elkaar zet en wantrouwen vergroot.

De waarheid is dat de overgrote meerderheid van mannen nooit een vrouw iets zal aandoen. De waarheid is dat de overgrote meerderheid van asielzoekers geen misdaad zal plegen. Maar dat verhaal is saai en levert geen stemmen op.

Toch is het de enige waarheid waarmee we verder kunnen.

Waar ligt wél de oplossing?

Als we willen dat dit stopt, moeten we verder kijken.

• Onderwijs en bewustwording over gender en respect.

• Betere bescherming en opvang voor vrouwen die onveiligheid ervaren.

• Preventieprogramma’s die ingrijpen vóórdat geweld escaleert.

• Zorg, rechtspraak en politie die samenwerken om signalen serieus te nemen.

• En ja, een politiek klimaat waarin we niet tegenover elkaar staan, maar naast elkaar.

Veiligheid komt niet uit haat. Veiligheid komt uit zorg, verbinding en echte oplossingen.

Kiezen voor een andere koers

De komende tijd zullen de verkiezingscampagnes vol staan met wij-zij-verhalen. Met de boodschap dat “zij” het probleem zijn, en dat “wij” ons moeten beschermen. Maar wij zijn allemaal samen dit land. En alleen samen lossen we iets op.

Daarom is stemmen belangrijker dan ooit.

Er zijn partijen die wél inzetten op verbondenheid, samenwerking en veiligheid zonder het zoeken naar zondebokken:

• Volt: jong, Europees, toekomstgericht.

• GroenLinks-PvdA: sociaal, klimaatactief en gericht op samenleven.

• D66: vrijheid, onderwijs en vooruitgang.

• SP: strijd voor gelijkheid en bescherming van kwetsbaren.

• CDA: nadruk op verantwoordelijkheid en gemeenschapszin.

• DENK: opkomen voor gelijkwaardigheid, inclusie en respect.

• Partij voor de Dieren: duurzaamheid, compassie en een brede kijk op rechtvaardigheid, ook voor de generaties na ons.

  
  

Keuzes die bouwen, in plaats van breken.

Voorbij de woede

Ik begrijp de woede. Ik voel zelf ook walging. De dader van dit misdrijf verdient de zwaarste gerechtigheid die ons systeem kent.

Maar als we de woede laten kapen door politici die er stemmen mee willen winnen, verliezen we nóg meer. Dan verliezen we niet alleen Lisa, maar ook een stukje van de samenleving die we willen zijn.

Daarom mijn oproep:

Sta stil bij Lisa. Bij haar familie. Bij alle vrouwen die onveiligheid ervaren.

Maar laat je stem niet misbruiken door wie deze tragedie inzet voor een andere agenda. Stem voor verbondenheid. Stem voor menselijkheid. Stem voor een samenleving waarin respect zwaarder weegt dan angst.

Want uiteindelijk gaat stemmen niet alleen over partijen of programma’s. Stemmen gaat over de vraag:

In wat voor land willen wij leven?