Vandaag kies ik rood. Omdat zwijgen geen optie meer is.
- Art of Hearing | Dyon Scheijen
- 18 mei
- 3 minuten om te lezen
Ken je dat moment dat je met een groep op straat loopt en je ineens allemaal stilstaat?
Zonder reden.
Zonder afspraak.
Je kijkt elkaar aan. En niemand weet waarom, maar iedereen wacht. Op iets. Op iemand.
Zo voelt het nu in de wereld.
We staan stil.
We kijken.
We voelen dat er iets niet klopt.
Maar niemand zegt iets.
Want: wat als ik de enige ben?
De meerderheid is vaak stil
En dus gaan we door. We scrollen, we klikken, we kopen koffie.
Ondertussen zien we beelden voorbijflitsen van bommen, bloed, gebroken gezinnen.
En we denken: āVreselijk.ā
Maar zeggen we het hardop?
Durven we kleur te bekennen?
š§ Waarom zijn we zo voorzichtig?
Omdat we mensen zijn. En mensenā¦ zijn groepsdieren.
Laat me je even meenemen in ons brein.
š¢ Het bandwagon-effect
We willen bij de winnende groep horen. Of het nou om verkiezingen gaat, voetbal of oorlog: zodra we denken dat āde meerderheidā iets vindt, haken we aan.
Niet per se omdat we het eens zijn, maar omdat het veilig voelt.
Wie wil er nou de verliezer zijn?
š In de jaren ā90 ontdekten wetenschappers al dat mensen eerder stemmen op een partij die voorloopt in de peilingen.
Omdat we liever gelijk krijgen dan gelijk hebben.
Omdat āmeedoenā fijner voelt dan āalleen staanā.
š§āāļø En dan is er conformisme
Stel je voor: je zit in een kamer met negen mensen.
Op een scherm zie je drie lijnen. EĆ©n is duidelijk even lang als de referentielijn. Makkelijk.
Maar de eerste acht mensen zeggen allemaal dat een Ɣndere lijn het juiste antwoord is.
Wat doe jij?
In het beroemde Asch-experiment (1951) gaf 75% van de deelnemers minstens Ć©Ć©n keer expres een fout antwoord.
Waarom? Omdat de groep dat ook deed.
Niet omdat ze dom zijn.
Maar omdat het doodeng is om als enige op te staan.
En tochā¦ gebeurt het elke dag.
Iemand zegt op sociale media:
āWat die regering IsraĆ«l nu doet, zijn oorlogsmisdaden.ā
En prompt krijgt diegene bakken kritiek.
Niet omdat het niet waar is (de VN en vele wetenschappers op dit gebied gebruiken inmiddels dezelfde woorden).
Maar omdat het pijnlijk is. En verwarrend.
Want we willen niet tegen Israƫl zijn. Of tegen Joden.
We willen gewoon vĆ³Ć³r mensen zijn.
Voor vrede.
Voor recht.
Voor menselijkheid.
šØ Daarom kies ik vandaag voor rood
Niet uit woede. Niet uit haat. Maar uit liefde. Voor waarheid. Voor moed.
Rood is de kleur van leven, van bloed, van hart.
Maar ook van stop.
Stop tegen ontmenselijking.
Stop tegen wegkijken.
Stop tegen het idee dat we niks kunnen doen.
Want dat kunnen we wel.
Door te zeggen: ik kies.
Door niet te wachten tot het āveiligā voelt.
Door de eerste te zijn die opstaat.
En jaā¦ misschien krijg je commentaar.
Misschien zeggen mensen dat je te activistisch bent. Of naĆÆef. Of āje moet neutraal blijvenā.
Maar weet je wat?
Neutraal blijven in onrecht is een keuze.
En het is zelden de juiste.
ā½ Want stel je voor:
Je staat op het voetbalveld.
Het ene team ramt keihard in op het andere.
Scheidsrechter zwijgt.
Publiek juicht.
Wat doe jij?
Blijf je langs de zijlijn staan?
Of trek je je schoenen uit, loopt het veld op en zegt: tot hier en niet verder?
š„ Kleur bekennen is lef hebben.
En ja, het is spannend.
Maar als jij rood draagt, durft de ander misschien ook.
En dan nog Ć©Ć©n.
En dan tien.
En voor je het weet zijn we de meerderheid.
De Ć©chte meerderheid.
Die zegt: wij zijn voor leven. Voor licht. Voor liefde.
š„ Vandaag kies ik rood.
Omdat ik wil slapen met een schoon geweten.
Omdat ik niet wil zeggen:
āIk wist hetā¦ maar ik zei niks.ā
Want wie zwijgt, wordt onderdeel van het decor.
En ik wil geen achtergrond zijn in het verhaal van een wereld die toekeek.
Dus ja.
Ik kies.
Ik kleur.
Ik spreek.
Niet tegen mensen. Maar voor mensen.
En voor menselijkheid.
Comments