Sorry mensen. Ik kan er niet meer omheen.

Sorry mensen. Ik kan er niet meer omheen.

De geluiden zijn te luid geworden, de gevolgen te zichtbaar. Zwijgen is voor mij geen optie meer.

Dus ja, ik beken kleur. En ik doe dat op persoonlijke titel.

Ik ben medisch specialist in de zorg. Tevens naast m’n werk als audioloog ook ondernemer. En als zoon van een kleine zelfstandige, mijn pa die altijd een eigen bedrijf had, is mij ondernemen met de paplepel ingegeven.

Ik weet hoe hard je als ondernemer moet werken om je brood te verdienen. Hoe het voelt als de rekeningen sneller komen dan de verplichte betalingen.

Maar bovenal zie ik in mijn werk in de zorg, elke dag wat beleid doet met mensen die ziek worden, ouder worden, of gewoon dikke pech hebben.

Alles wat er nu in de wereld gebeurt, laat zien dat politiek nooit neutraal is. Het bepaalt of we wegkijken of beschermen. Of we kiezen voor dialoog of voor bommen. Voor wapens of voor woorden. Voor muren of voor bruggen.

En precies daarom durf én moet ik nu kleur bekennen.

Omdat het niet alleen gaat over mij of mijn werk, maar over de richting die we samen, als samenleving, op gaan.

Over hoe we omgaan met oorlog, klimaat, ongelijkheid en mensen die vluchten voor geweld.

Politiek maakt keuzes. En die keuzes bepalen letterlijk levens.

Daarom ga ik hier kleur bekennen.

Rood.

De kleur van gevaar. De kleur van “tot hier en niet verder”. Van de rode lijn. Maar ook de kleur van passie. Van liefde.

En ja, van politiek links dus ook.

De foto die ik bij dit verhaal zal plaatsen, maakte ik zelf: een boeket rode ranonkels op de TEFAF 2025.

Zo’n schoonheid aan kleur vanuit de natuur gegroeid heb ik zelden gezien.

Juist daar – op een beurs vol extreme rijkdom, macht, deals achter gesloten deuren – stond iets zo kwetsbaars en menselijks te bloeien.

En het is precies daar, in die wereld van kapitaal en bezit, dat misschien ook vooral daar de sleutel ligt om deze wereld waarin we allemaal LEVEN nog te redden.

Want het zijn niet de armen die het verschil kunnen maken; het zijn zij die wél de mogelijkheden hebben.

Wat me het meest bezighoudt – en eerlijk gezegd ook het meest angst aanjaagt – is wat ik elke dag in m’n vakgebied zie gebeuren:

De zorg, die eigenlijk een eerste levensbehoefte zou moeten zijn, wordt steeds meer behandeld als een kostenpost. Niet als iets dat ons allemaal kan overkomen.

Niet als iets dat bepaalt of we waardig oud worden, of we op tijd hulp krijgen, of een kind met pech toch kan opgroeien tot volwaardig mens.

Ik zie het van binnenuit: wachtlijsten, personeelstekort, jonge collega’s die opbranden.

Zorg die verschraalt, bureaucratie die groeit, en bovenal: mensen die tussen wal en schip vallen.

Zorg hoort geen luxe te zijn.

Zorg hoort geen privilege te zijn voor wie het kan betalen.

Het hoort een fundament te zijn onder elke samenleving die zich beschaafd wil noemen.

Jarenlang stemde ik VVD. Vanuit het idee: als het goed gaat met ondernemers, is er werk; als er werk is, kunnen we samen zorgen voor wie hulp nodig heeft.

Als er geld is, zijn er middelen. Zo dacht ik altijd.

Maar steeds duidelijker werd het: de VVD draait in de kern niet om samen.

Niet om mensen. Maar om eigen belang eerst.

Huizenmelkers, vastgoedwinsten, dividenden, belastingvoordelen voor wie toch al veel heeft.

Niet ‘eigen volk eerst’, maar ‘eigen belang eerst’.

En hoe langer ik in de zorg werk, hoe meer ik voel:

Eigenlijk ben ik dus links.

Omdat ik geloof dat een samenleving sterker wordt als we opkomen voor wie het zelf niet redt.

Wat ik elke dag zie

Dorpen lopen leeg. Jongeren trekken weg. Mensen liggen wakker van stijgende rekeningen, zorgkosten, en de vraag of hun kinderen straks nog een huis kunnen betalen.

En dan klinkt er een stem van een blonde rakker die zegt: “Het is klaar!”

En ja, dat lucht op.

Want eindelijk iemand die hardop zegt wat velen voelen.

Maar wie staan er straks achter hem?

Wilders is een onemanshow.

Maar stel dat hij straks weer dertig zetels haalt… wie zijn die andere 29?

Welke ervaring hebben zij? Wat drijft hen?

Weten we dat eigenlijk? Hoeveel zeggenschap hebben zij?

Of stemmen we vooral op een gevoel van woede, zonder te kijken wie straks beslist over zorg, onderwijs en onze kinderen?

Zijn het mensen die kritisch durven zijn? Of vooral mensen die ja knikken?

En de VVD?

Ik begrijp ook waarom Wilders zo groot is geworden.

Omdat andere partijen, zoals de VVD, te lang wegkeken.

Omdat ze nu zelfs denken: “Misschien kunnen we wat PVV-stemmers afsnoepen” door harder te klinken – maar zonder écht iets te veranderen voor wie het moeilijk heeft.

En precies dat vind ik zo pijnlijk:

Boosheid klinkt misschien stevig, maar verandert niks aan wachtlijsten in de zorg, lege winkelstraten, of jongeren die geen huis kunnen kopen.

Het gevaar van boos blijven

Het begint met “zij” mogen niet meer meedoen.

Dan moeten “zij” zwijgen.

En langzaam wordt “zij” iedereen die het niet helemaal met ons eens is.

Tot ‘wij’ nog maar een klein clubje overblijft.

En juist in de zorg zie ik elke dag: de meest kwetsbaren hebben geen stem.

En als we allemaal alleen nog schreeuwen, horen we hen helemaal niet meer.

Het oude verhaal van Babylon

Ooit spraken mensen in een verhaal één taal. Ze konden elkaar verstaan.

Maar in hun trots bouwden ze hoger en hoger, tot ze elkaar kwijtraakten.

Sindsdien verstaan we elkaar misschien nog wel, maar horen we elkaar niet meer.

En dat verhaal is nu zo actueel.

We hebben Google Translate, AI, oortjes die live vertalen.

Nog even, en we kunnen letterlijk iedereen verstaan.

Maar elkaar écht horen… ho maar.

Wat willen we eigenlijk écht?

Veiligheid. Zorg. Een samenleving waar kinderen kansen krijgen, ouderen niet in de kou staan, en ziek zijn geen financiële ramp wordt.

Dat is geen luxe; dat is een eerste levensbehoefte.

Natuurlijk moet het ergens van betaald worden.

Maar laten we dan eindelijk eerlijk kijken naar de kloof tussen arm en extreem rijk.

En niet wéér alles leggen op de schouders van de keihard werkende middenmoot.

En vreemd genoeg vind je dat vaak juist bij partijen die Wilders ‘links’ noemt:

Empathie. Bescherming van de zwakken. Een sociaal vangnet.

Niet perfect, soms wereldvreemd – maar het ís er.

Tot slot – een oproep

Ik schrijf dit niet als politicus. Niet namens mijn werkgever.

Maar als medisch specialist in de zorg die zich zorgen maakt. Ook als ondernemer. Als zoon van een kleine zelfstandige.

En als mens die elke dag ziet wat beleid betekent voor mensen die het zelf niet kunnen oplossen.

Ik begrijp de woede. Het gevoel van vergeten worden ook.

Maar ik wil iedereen die VVD stemt, of PVV-minded is, oproepen:

Neem verantwoordelijkheid.

Vraag je af: helpt dit ons écht? Of bouwen we alleen maar verder aan Babylon?

Denk. Deel. Spreek. Beken kleur.

Want als we nu geen stem geven aan empathie, solidariteit en een eerlijke zorg… wanneer dan wel?