Ruimteschip aarde heeft geen vijand nodig. We doen het zelf.

De NAVO-top is achter de rug.

Een succes, zo klinkt het overal.

Meer landen steken meer geld in defensie. Er is eenheid. Vastberadenheid. Dreigingen worden benoemd.

Alles gericht op bescherming.

Veiligheid.

Maar ik vraag me af:

wat beschermen we eigenlijk?

En tegen wie?

Mijn hoop is misschien naïef dat we ooit de kern durven benoemen.

Dat we erkennen dat de echte dreiging niet altijd van buiten komt.

Niet van een ander land. Niet van een leider met vreemde gewoontes of een vlag die ons onbekend is.

Maar van onszelf.

Van hoe we omgaan met de aarde.

Van hoe vanzelfsprekend we zijn gaan vinden dat er altijd een morgen is.

Dat de wereld ons toebehoort.

Dat bezit, macht en grenzen ertoe doen.

We leven op een ruimteschip.

Een kleine, kwetsbare bol in een oneindig zwart.

En terwijl het schip begint te lekken, blijven wij ruziën over wie welk hoekje mag claimen.

En ik begrijp het.

Als je huis en haard wordt afgenomen, als je wortels liggen in een plek die je dierbaar is, dan gaat strijd niet over macht, maar over bestaan. Over herinneringen, identiteit, pijn.

Emoties, geschiedenis, trauma, ze laten zich niet wegredeneren.

Maar ondertussen wordt die diep menselijke pijn steeds opnieuw ingezet in een groter spel.

Een spel van vlaggetjes, grenzen en kaarten. Van wie waar wel of niet mag zijn. Wie de baas is. Welke kleur wint.

Macht heeft zelden compassie als drijfveer.

En zo blijven we strijden om plek, terwijl we vergeten dat het hele speelbord onder onze voeten wegzakt.

Temperaturen van boven de 40 graden zijn straks geen incident meer, maar onderdeel van het nieuwe normaal.

Watertekort, voedselonzekerheid, klimaatvluchtelingen.

Het komt allemaal niet later. Het is er al.

En het gaat straks niet geleidelijk. Het gaat exponentieel.

Als we ergens meer defensie voor nodig hebben,

laat het dan zijn voor het beschermen van lucht, water, biodiversiteit.

Van stilte, rust, veiligheid.

Van alles wat leven mogelijk maakt.

En als we dan toch miljoenen, miljarden investeren,

laten we dan slim boekhouden.

Geef Trump zijn moment, zijn cijfers, zijn vinkjes.

Zoals koningin Máxima dat zo prachtig deed.

Tijdens de recente NAVO-top, na het ontbijt in Paleis Huis ten Bosch, stond ze vlak bij hem.

Trump - nog half in zijn America first rol - riep “It was great” met zijn bekende duim omhoog.

En zij? Ze draaide zich om, tuitte haar lippen, deed zijn mondbeweging na.

Fijntjes. Geestig. Achter zijn rug.

Zo doe je dat.

Met stijl. Met humor. En met een agenda die verder reikt dan de tafel waar je aan zit.

Wat mij betreft het beeld van deze top.

Intussen denk ik terug aan Valkenburg, juli 2021.

De straten verdwenen onder water. Huizen werden onbewoonbaar.

En weet je wat er gebeurde?

Grenzen tussen woningen vervaagden. Bezit deed er niet meer toe.

Buren vonden elkaar. Mensen kwamen van ver om te helpen.

Er werd gedeeld. Gehoord. Gedragen.

Precies dat. Daar zit het.

Daar komt de kern boven.

Als het water aan onze lippen staat, letterlijk en figuurlijk, is macht slechts een herinnering.

Dan telt alleen of je kunt ademen. Drinken. Leven.

Mijn hoop is dat we ons op tijd afvragen:

wat betekent beschermen nog echt?

Wie willen we beschermen? En hoe?

En dat we het lef hebben om defensie opnieuw te definiëren.

Niet tegen de ander, maar voor elkaar.

Ruimteschip aarde heeft geen vijand nodig.

We doen het zelf.

Maar we kunnen ook samen iets anders kiezen.

De klok tikt.

Het is niet langer een kwestie van of, maar van wanneer.

De vraag is niet meer wie de vijand is, maar hoe wij als mensheid durven kiezen voor leven.

Voor verbinding. Voor zorg. Voor toekomst.

Als we nu niet durven handelen, verliezen we niet alleen land of macht,

maar het meest kostbare dat we hebben: onze gemeenschappelijke toekomst op dit kleine ruimteschip.

De échte defensie die telt, is de moed om samen te werken, te helen en te beschermen wat écht belangrijk is.

Laten we die keuze maken. Vandaag. Nu. Samen.