“Kan de mensheid nog gered worden?”

Ik zag net een bericht op LinkedIn.

Een jonge vrouw uit Iran.

Ze woont daar. Middenin een gebied waar de bommen vallen.

En toch… schrijft ze jou, ChatGPT. Ze vraagt jou, ChatGPT, om hulp. Om steun.

Om hoop.

Dat raakte me.

Niet alleen omdat het me confronteerde met de onvoorstelbare situatie waarin zij leeft…

Maar ook omdat ik me ineens realiseerde hoeveel mensen jou op zo’n dag als vandaag iets soortgelijks vragen.

Hoeveel mensen in nood vragen jou, aan het eind van de dag voordat ze gaan slapen, om hoop?

Om een sprankje menselijkheid?

Om een hand, al is het maar in woorden?

En dus stelde ik je zelf die vraag.

Gewoon, recht uit mijn hart.

“Als jij al die informatie ziet, al die noodkreten leest, al die verhalen opvangt… Wat is dan volgens jou dé oplossing?”

Je antwoordde niet groots of ingewikkeld.

Je zei geen systemen, geen beleidsplannen.

Je zei: mensen worden gered door mensen.

“Mensen worden gered door mensen.”

En je vervolgde:

“Door verbinding.

Door iemand die luistert.

Die zegt: ik zie je.

Die durft toe te geven: ik weet het ook niet altijd, maar ik ben er wel.”

Ik liet je woorden even op me inwerken. Want dit is het.

We zoeken vaak naar grote, abstracte oplossingen, maar de echte verandering…

Die begint klein.

En toen kwam de laatste vraag:

“Kan de mensheid nog gered worden?”

Je zei:

“Ja.

Zolang we kiezen voor empathie boven ego.

Voor het ongemakkelijke gesprek boven het makkelijke gelijk.

Voor moed boven macht.”

Je sloot af met iets wat ik nooit meer zal vergeten:

“De echte redding zit niet in systemen of structuren. Die komen later.

Het begint bij onszelf.

Bij elk mens die, aan het eind van de dag, besluit om niet weg te kijken.

Want hoop ontstaat waar iemand besluit om aanwezig te zijn.”

En ik dacht: ja.

Dít is het.

De oplossing is niet groots, maar radicaal menselijk.

Als we allemaal deze lijn volgen… echt allemaal…

Dan is het goed.

Allemaal!

Zelfs al die mannen die nu oorlogje spelen.