Harrods – een droom tussen geur, goud en verlangen

Gisteren liep ik Harrods in.

Heel even maar. Een paar minuten.

Alsof ik een tempel binnenstapte – van rijkdom, geur en design.

Ik wilde alleen kijken.

Niks kopen.

Voelen hoe het daar is.

En dat was genoeg.

Voor de ingang stond een rij glanzende auto’s. Geen gewone auto’s, maar Rolls-Royces, Bentley’s, Maybachs.

Sommige motoren draaiden nog.

De chauffeurs, strak in pak, leunden tegen hun portieren. Een paar stonden met hun armen over elkaar, anderen scrollend op hun telefoon.

Wachtend.

Klaar om te openen, af te rekenen, te rijden, te volgen.

Binnen was het… alsof ik een andere realiteit betrad.

Zacht licht, perfect afgestemd.

Zorgvuldig afgestofte flacons, tassen op sokkels alsof het kunstobjecten zijn.

De geur was niet één parfum, maar een samensmelting van exclusiviteit.

Een geur die zegt: hier hoort niet iedereen bij.

En ik?

Ik liep daar rond in stilte.

Kijkend. Verwonderd.

Niet als buitenstaander, maar als dromer.

Wat me raakte was niet wat er te koop was.

Het was de vanzelfsprekendheid waarmee het er allemaal was.

De rust van mensen die gewend zijn dat alles voor ze geregeld wordt.

De glimlach van personeel dat feilloos aanvoelt wie kijkt… en wie koopt.

De kalmte van een wereld waarin geld alles lijkt op te lossen.

Het voelde als macht.

Niet luid. Niet dwingend.

Maar bijna achteloos.

Alsof de wereld daar buigt.

En alles buiten dat gebouw er even niet toe doet.

En toch…

Als ik ooit toegang krijg tot die macht – dan zou ik die kracht anders willen inzetten.

Dan zou ik graag iets brengen.

Geen geur. Geen glitter. Geen bezit.

Maar een vraag.

“Welke dromen heb jij?”

Ik zou willen luisteren naar die jongen die daar, net als ik, wat verloren rondloopt. In zijn hoodie, met zijn telefoon in de hand, ogen groot van verwondering.

Niet thuishorend – en toch geraakt.

En stel dat hij dan zegt:

“Mijn droom? Dat er vrede komt in Gaza.”

Dan zou ik naast hem willen gaan staan.

Niet om hem te beloven dat ik dat kan regelen.

Maar om te laten voelen: jouw droom doet ertoe.

En wie weet… kunnen we iets in gang zetten.

Dat is wat ik hoop.

Dat als ik ooit ruimte krijg in die wereld –

met mijn kunst, mijn geluid, mijn visie op rust –

dat ik dan niet hoef te buigen voor bezit,

maar ruimte mag maken voor betekenis.

Dan zou ik schilderijen willen tonen die stilte vangen.

Installaties die laten horen wat we meestal niet meer horen: onszelf.

Gesprekken voeren over tinnitus, over overprikkeling, over de nood aan stilte in een wereld vol lawaai.

Over jonge mensen die vastlopen omdat ze nooit hebben geleerd hoe je luistert naar wat je diep vanbinnen nodig hebt.

En dan zou ik vragen:

Wat als we dit anders inzetten?

Wat als dit geld, deze invloed, deze schoonheid…

…niet alleen draait om status, maar om groei?

Dan zou ik willen bijdragen.

Aan rust, aan hoop, aan echte beweging.

Aan iemand die nog geen stem heeft.

Aan iemand die wél iets te zeggen heeft, maar nooit werd gehoord.

Dus ja.

Ik liep Harrods in.

En ik liep Harrods uit.

Geen tas in mijn hand.

Geen bon op zak.

Maar wel een verlangen in mijn hart.

Om terug te komen – ooit.

Maar dan niet als koper.

Als maker. Als verbinder. Als iemand met een vraag die groter is dan bezit:

Welke dromen heb jij?

En wat kunnen we samen doen om daar een begin van te maken?