Alleen het licht kan de duisternis tot stilte brengen

Een kerstgedachte in een wereld die om menselijkheid vraagt

Soms gebeurt er iets kleins dat onverwacht veel betekent.

Eind november kreeg ik een bericht van Astrid Rubbens. Ze vroeg of ze één van mijn zinnen mocht gebruiken voor haar nieuwjaarskaarten:

“Alleen het licht kan de duisternis tot stilte brengen.”

“Only the light can silence the darkness.”

Die vraag raakte me.

Niet omdat de zin van mij is, maar omdat ze vertelde dat hij haar hoop en vertrouwen bood.

Dat hij precies op het juiste moment bij haar binnenkwam.

Alsof er ergens een lichtje werd aangestoken - heel klein, maar helder genoeg om gezien te worden.

En misschien voelde het juist nú zo diep, omdat ik dagelijks zie wat duisternis met mensen doet.

In mijn spreekkamer hoor ik verhalen die je niet snel vergeet.

Een weduwnaar die nog maar net zijn vrouw verloor en nu een muziekachtige tinnitus hoort die hem elke dag terugtrekt in zijn gemis.

Een jonge vrouw die midden in haar leven ineens verlamd raakt door angst voor een geluid dat niet weggaat.

Een vader die bang is dat hij zijn kinderen niet meer goed hoort.

Mensen die nachten wakker liggen, overprikkeld, uitgeput, wanhopig.

Het zijn geen medische dossiers.

Het zijn mensen.

Met levens die kantelen omdat hun binnenwereld te veel lawaai maakt.

En telkens opnieuw zie ik hetzelfde:

Het donker vraagt niet om strijd.

Het vraagt om licht.

Om een zachte beweging richting hoop.

Om iemand die zegt: “Ik hoor je. Je bent niet alleen.”

Misschien raakt Astrids vraag me daarom zo.

Omdat het me eraan herinnert dat licht altijd ergens begint.

Eén zin.

Eén kaart.

Eén gebaar dat doorgegeven wordt.

En dat kan groter worden dan we ooit kunnen overzien.

En dan kijk ik naar de wereld.

Naar Gaza, waar stilte geen vrede is maar angst.

Naar Oekraïne, Congo en al die plekken waar macht, oorlog en wanhoop de boventoon voeren.

Naar kinderen die geen keuze hebben.

Naar mensen die alleen nog schaduw zien.

En misschien raakt dit alles me juist nu zo, niet omdat het te vergelijken is, maar omdat ik zelf deze weken ook door een iets donkere periode ga.

Verlies in de familie, onverwachte wendingen, ruimtes die sluiten en toekomstplannen die opnieuw vorm moeten krijgen.

Het zijn van die dagen waarop je merkt dat zelfs je eigen licht wat flikkert.

En precies dan komt zo’n kleine vraag, zo’n zacht gebaar, binnen als een onverwacht lichtpunt.

Niet om alles te helen, maar om me eraan te herinneren dat er altijd ergens een sprankje richting is.

Astrids bericht was voor mij zo’n lichtje. Klein, maar helder genoeg om niet te verdwalen.

Het voelt soms alles samen bijna ondraaglijk.

En tegelijkertijd geloof ik dat dit precies het moment is waarop licht betekenis krijgt. Net nu in deze tijd.

Niet als naïef optimisme.

Niet als een pleister op een open wond.

Maar als richting.

Als menselijkheid die weigert harder te worden.

Als een keuze om niet weg te kijken, ook niet wanneer het zwaar is.

Want duisternis wordt niet kleiner door meer duisternis.

Alleen licht kan dat.

Astrid steekt een lichtje aan met haar kaart.

En ik vind het bijzonder dat mijn zin daarin mag meereizen.

Niet als boodschap, maar als uitnodiging.

Dat ieder die het leest er zijn eigen betekenis in mag gaan vinden - hoop, vertrouwen, stilte, richting.

Misschien is dat wat we nu zo keihard nodig hebben in deze tijd:

Kleine lichtjes die blijven branden.

Licht dat zacht genoeg is om te raken en sterk genoeg om door te geven.

Licht dat niet overschreeuwt maar uitnodigt.

Licht dat zegt: “Er is nog menselijkheid.”

Want uiteindelijk begint elke verandering precies zo:

met één lichtje dat ergens wordt aangestoken.

Astrid deed dat.

En wie weet hoe ver dat reikt.

Alleen het licht kan de duisternis tot stilte brengen.

Only the light can sillence the darkness.