Kunt u mij horen, wereldleiders?

Er zijn van die momenten dat je een wereldleider hoort spreken en je denkt: heeft hij nou echt dát gezegd, of hoorde ik het verkeerd? Maar wat als het andersom is? Wat als zij het verkeerd hoorden?

Stel je eens voor. Een besloten topconferentie. De spanning stijgt. De ene leider zegt: “We need to pause the attack,” maar de ander verstaat: “We need to cause the attack.”

Klinkt vergezocht? Misschien. Maar helemaal onrealistisch? Allesbehalve.

Ouderdomsslechthorendheid: normaal, maar niet onschuldig

Laten we de feiten erbij pakken. Ouderdomsslechthorendheid, ook wel presbyacusis genoemd, is een normaal verouderingsproces. Rond de 65 jaar heeft al één op de drie mensen een hoorverlies dat impact heeft op communicatie. Rond de 75 jaar is dat zelfs de helft. En laten we eerlijk zijn: onze politieke top is niet bepaald jeugdig. Biden: 81. Trump: 78. Von der Leyen: 65. Lagarde: 68. Lula da Silva: 79. Scholz: 66. Xi Jinping: 71.

Deze mensen hebben de macht over miljardenlevens, maar in een rumoerige vergaderzaal, zonder degelijke akoestiek of gehoorondersteuning, is de kans groot dat ze meer gissen dan weten wat er precies gezegd wordt.

En als macht en status je identiteit vormen, geef je niet zo snel toe dat je iets niet goed hebt verstaan.

Zenden zonder te horen

Veel politici zijn meesters in het zenden. Microfoon aan, boodschap erin, volume op maximaal. Maar communicatie is tweerichtingsverkeer. Wie niet hoort, kan ook niet luisteren. Letterlijk en figuurlijk.

En dát heeft gevolgen. Want wat gebeurt er als je steeds nét iets mist?

• Je reageert niet op de echte vraag.

• Je vult zelf in wat je dacht te horen.

• Je sluit je af uit ongemak.

• Of erger: je raakt sociaal geïsoleerd.

En ja, dat geldt ook voor de leider van een land. Macht isoleert al. Gehoorverlies maakt dat alleen maar erger.

Eén verkeerd verstaan woord

In 1983 gaf Ronald Reagan tijdens een testspeech voor de radio, zonder dat hij wist dat de microfoon live stond, de grap:

“My fellow Americans, I’m pleased to tell you today that I’ve signed legislation that will outlaw Russia forever. We begin bombing in five minutes.”

Grapje. Dacht hij. Wereldwijd alarm.

Nu was dit geen kwestie van gehoorverlies, maar stel je voor dat zo’n zin gezegd wórdt en iemand hoort het verkeerd… Of dat een “no” als “go” wordt verstaan in militaire communicatie. Eén enkel woord kan geschiedenis schrijven — of vernietigen.

Maar dit is toch gewoon part of aging?

Ja. Gehoorverlies is normaal. Net als rimpels, grijze haren en het vergeten waarom je ook alweer in de keuken stond. Maar normaal betekent niet dat het géén impact heeft. Uit onderzoek blijkt:

• Gehoorverlies is gelinkt aan cognitieve achteruitgang (Lin et al., 2013 en recente studies in The Lancet 2025).

• Het vergroot het risico op depressie (Mener et al., 2013).

• En het vergroot de kans op sociaal isolement (Shukla et al., 2020).

Humor en ernst tegelijk

Toen ik laatst een oudere politicus hoorde zeggen: “Ik luister altijd goed naar mijn adviseurs, als ze tenminste duidelijk articuleren en niet te zacht praten,” dacht ik:

Of je hoort minder goed. Of je team praat niet helder. Of allebei.

Maar dan nog… Is het niet een plicht om te zorgen dat je alles hoort wat je moet horen? Om letterlijk te blijven luisteren naar de wereld?

Test jezelf. Wacht niet tot het te laat is.

Dus of je nu een wereldleider bent, een zorgverlener, een kunstenaar of gewoon iemand die af en toe “Wat zeg je?” roept - neem de proef op de som.

Check je gehoor:

🔹 www.hoortest.nl

🔹 www.oorcheck.nl

Beide zijn betrouwbaar, gratis en binnen vijf minuten klaar. En geloof me: vroeg erbij zijn maakt het verschil. Gehoorverlies is goed behandelbaar - als je het maar onderkent.

Tot slot

Dit blog is geen aanval op ouderen. Integendeel. Het is een pleidooi voor bewustwording. Voor eerlijkheid. Voor menselijkheid. Want het begint bij horen, maar het gaat over veel meer. Over erbij blijven horen. Over verbonden blijven met elkaar.

En dus ook, heel simpel:

Hoort u mij, wereldleiders?