“Ik had me nooit kunnen voorstellen dat ik op mijn 89ste nog zó verliefd zou worden”

Een verhaal over verliezen, kiezen en opnieuw horen

Ze zat voor me, rechtop, helder.

Met naast haar een man die zacht glimlachte, zijn hand even op de hare gelegd.

Zij 89 lentes jong.

Hij, haar lief, 93.

En beiden nog zó pienter. Helemaal bij.

Geen enkel spoor van vergeetachtigheid of vertraging.

Hij maakte grapjes met een scherpte die ik eerder bij een zestiger zou verwachten.

Sterker nog: als hij had gezegd dat hij 75 was, had ik het geloofd.

Ze kwamen samen op mijn tinnitusspreekuur.

Ze vertelde over een vreemd, krakend geluid in haar oor.

Geen piep, geen brom, geen fluittoon.

Maar een geluid dat zich aandiende wanneer ze at…

of wanneer ze alleen was.

“Alsof er iets knispert,” zei ze.

Ze had al een hele weg afgelegd: huisarts, KNO-arts, audicien.

En telkens lag de nadruk op haar gehoorverlies.

En ja, dat gehoorverlies was fors. Ernstig, zelfs.

Maar wat me opviel:

ze ging er zó bewonderenswaardig mee om.

Ze las gezichten.

Volgde gesprekken via het mondbeeld.

Voelde feilloos de toon van een gesprek aan.

En bovenal: ze had zich aangepast,

zonder zichzelf te verliezen.

Ik begon niet met meten, maar met luisteren.

Want het échte verhaal begon niet in haar oor,

maar jaren geleden.

Ze vertelde.

Rustig. Nuchter.

Met een leven dat je stil maakt.

Ze had haar man verloren.

Haar huis verkocht.

Was gaan reizen, alleen.

De wereld rond.

Niet om te ontsnappen, zei ze,

maar om opnieuw richting te vinden.

Ze lachte:

“Toen ik bijna door mijn geld heen was,

heb ik een klein appartementje gekocht.

Met uitzicht op de Maas. Voor mij alleen.”

En toen, totaal onverwacht,

kwam hij op haar pad.

Een oude bekende.

Of beter:

iemand die, ondanks zijn 93 jaar,

zó vol leven zat,

dat het vanzelfsprekend voelde.

Ze werden opnieuw verliefd.

Op hun leeftijd.

Met alles wat ze al hadden meegemaakt.

Ze noemde het: “een wonder dat ik nooit had zien aankomen.”

En nu zat ze hier.

Met een krakend oor.

Met een ernstig gehoorverlies.

En met de liefde van haar leven aan haar zijde.

Ik nam hen stap voor stap mee.

Hoe ons gehoor werkt.

Hoe het oor geluid opvangt,

maar het brein pas echt betekenis geeft.

Hoe, bij gehoorverlies of tinnitus,

het brein soms overactief wordt.

Ik legde uit hoe angst ons op scherp zet.

Hoe we proberen te vermijden wat we vrezen.

En hoe die vermijding — onbedoeld — juist méér last veroorzaakt.

Het vrees-vermijdingsmodel.

Simpel uitgelegd.

En ineens voelde ik de stilte in de kamer.

Ze knikte.

Langzaam.

En zei:

“Ja… dat klopt. Zeker in deze levensfase.

Waarin je lichaam wat achteruitgaat.

Maar je hoofd… zóveel verder wil.”

Ze keek naar hem.

En toen kwam die ene zin:

“Ik had me nooit kunnen voorstellen

dat ik op mijn 89ste

nog zó verliefd zou worden.”

Ze wonen apart.

Maar zien elkaar elke dag.

En iedere ochtend om half acht belt hij haar.

Met een gedicht.

Over de vorige dag.

Een klein ritueel.

Een dagelijkse herinnering dat liefde geen leeftijd kent.

Ze deelde haar favoriet:

De ballonvaarder begon zijn reis.

Het publiek klapte.

Waarop kort daarna de ballon knapte.

Ze sprak het met een glimlach,

vol ritme, zelfspot en schoonheid.

We lachten.

Niet alleen om de clou.

Maar om de luchtigheid.

De verbinding.

En toen werd ze even stil.

Ze zei:

“Wat u vandaag deed,

was niet alleen iets uitleggen over oren.

U hoorde mij. Helemaal.

En daar ben ik u dankbaar voor.”

In dat moment viel alles samen.

Een ernstig gehoorverlies.

Een brein dat soms schrikt.

Een lichaam dat ouder wordt.

Maar ook:

Een herwonnen balans.

Een open hart.

Een dagelijkse dosis poëzie.

Ze koos ervoor om te blijven horen.

Niet per se met haar oren,

maar met haar hart.

En misschien… is dat wel het mooiste gehoor dat er is.

Reflectie

Hoe vaak nemen we de tijd om écht te luisteren?

Niet naar het geluid zelf,

maar naar het verhaal erachter.

De mens erachter.

Wat als het ‘gekraak’ dat we soms ervaren,

geen storing is,

maar een signaal?

Een uitnodiging.

Om opnieuw te horen.

Opnieuw te verbinden.

Opnieuw te leven.

—

Horen is meer dan alleen de oren.

Het is durven afstemmen.

Op wie we zijn.

En op wie we voor elkaar kunnen zijn.