Horen is zo veel meer dan enkel de oren

Gisteren stond ik voor een zaal met zo’n 130 oud-medewerkers van Adelante. Voor mij ook heel veel oud-collega’s die ik zelf nog goed ken. Logisch ook: ik werk er al sinds 1998. Een lange tijd, waarin niet alleen de organisatie, maar ook ikzelf ben veranderd. Van de SRL – Stichting Revalidatie Limburg – naar het Adelante van nu. En voor mijn tijd was er zelfs nog de Lucas Kliniek. Wie weet wat er in de toekomst nog komt…

Ik mocht een presentatie geven. En niet zomaar eentje: ik had van de Raad van Bestuur carte blanche. Vrij spel dus. En dat pak ik met beide handen aan.

Ik besloot het persoonlijk te maken. Kunst, audiologie en ACT (Acceptance and Commitment Therapy) kwamen samen in mijn verhaal. Want ik stelde mezelf vooraf een grote, maar eenvoudige vraag:

Wat heeft Adelante eigenlijk voor mij betekend?

En misschien nog belangrijker: Hoe kijk ik straks terug op mijn tijd bij Adelante?

Want werk is werk – dat geldt voor iedereen. Maar wat betekent je werk voor jou als mens? Wat neem je daarvan mee, los van je functie of het gebouw waarin je werkt?

Voor mij heeft Adelante heel veel betekend. Niet alleen professioneel, maar juist ook op momenten dat het even minder ging. En laat ik meteen dit meegeven: die moeilijke momenten, die periodes waarin het even schuurt of stilvalt, zijn uiteindelijk de momenten waar je het meest van leert. Die momenten brengen je vaak het meest.

Dat is ook een belangrijke gedachte binnen ACT: het ongemak of de pijn niet wegduwen, maar toelaten dat het er is. Niet om erin te blijven hangen, maar om te onderzoeken wat het je wil vertellen. Juist in die momenten ontdek je vaak wat voor jou écht belangrijk is. Wat je waardevol vindt, wat je richting geeft.

Zo kwam ik zelf weer dichter bij mijn passie voor kunst. Niet alleen als hobby, maar als manier om verhalen te vertellen, om mensen met elkaar te verbinden, en zelfs om akoestiek te verbeteren – zodat mensen elkaar écht beter kunnen verstaan.

In mijn lezing sprak ik ook over audiologie. Over het feit dat mensen gemiddeld zeven jaar wachten voordat ze hulp zoeken bij gehoorverlies. Over het belang van oordopjes om gehoorschade te voorkomen. Maar vooral ook over het échte horen: niet alleen met je oren, maar met je hart.

Over dat simpele, maar krachtige gesprek: “Hoe gaat het met je?” En de verhalen die we delen en die ons verbinden. Want uiteindelijk gaat het niet om perfect horen of perfecte stilte, maar om verbinding.

Horen is zo veel meer dan enkel de oren. Het is verbonden zijn – met jezelf, met de ander, en met dat wat voor jou echt betekenisvol is.

Dat was gisteren mijn boodschap. En ik hoop dat die is blijven hangen.

“Werk is werk. Maar wat betekent je werk voor jou als mens?”

Horen is meer dan luisteren met je oren. Het is luisteren met en naar je hart.