Hoe was uw dag vandaag?

Over tinnitus, geluk, menselijkheid en de kracht van één vraag

Het is maandagochtend. Zeven uur. Ik stap zo op de fiets naar mijn werk als audioloog. Tinnitusspreekuur. De maandag waarop één stap een hele dag kan worden, waarin mensen met een enorme last een complete reis gaan maken.

Bij ons begint dat niet met zomaar wat metingen. Nee, de audiologie-assistent ontvangt hen als eerste. Niet met apparatuur maar met vragen. Echte vragen. De vragen die iemand uitnodigen om voor het eerst in lange tijd zijn verhaal te vertellen. Dat verhaal wordt zorgvuldig genoteerd, want het vormt de bodem voor het tweede gesprek, bij de tinnitus-audioloog. Die leest niet alleen gegevens, die leest de mens die erachter schuilgaat.

Daar begint het al: de eerste herkenning. Het moment waarop iemand aan de andere kant van de tafel beseft dat wat er in hun hoofd gebeurt, niet ‘gek’ is, niet ‘onbegrijpelijk’, maar verklaarbaar. Dat moment waarop je als behandelaar ziet dat het kwartje valt… dat is elke keer opnieuw aangrijpend. Want het is nooit één probleem. Het zijn lagen. Verhalen. Levens. En net zo goed: meerdere mogelijke oplossingen.

En precies dáár teken ik het glas.

De metafoor die in zoveel praktijken inmiddels een thuis heeft gevonden.

Het glas dat laat zien waar spanning zich ophoopt, waar ruimte ontstaat en hoe we het kunnen bijvullen met iets dat lichter voelt.

Glashelder.

Dat glas vormt de brug naar psychologie. Niet de zware, ingewikkelde psychologie waar veel mensen van schrikken, maar de wetenschap van hoe wij mensen reageren op de wereld. De wereld buiten ons én de wereld in onszelf. Vaak zie ik aan de ogen tegenover me: Dit is het. Dit is waar ik iets kan veranderen. Nieuwsgierigheid ontstaat. De bereidheid om te verkennen. Want opeens wordt het logisch dat de sleutel niet in tinnitus zit maar in hoe we ermee leren leven. Niet één sleutel, maar meerdere.

En ja… het gaat tijd kosten.

En nee… het is geen quick fix.

Maar ja… het is wél mogelijk.

Wanneer dat besef indaalt, wanneer iemand voelt: Het gaat goed komen, zie ik vaak tranen. Geen tranen van verdriet. Tranen van herkenning. Van opluchting. Soms zelfs van geluk.

Afgelopen weekend - op het vijftienjarig lustrum van ACBS België-Nederland - werd dat gevoel nog eens versterkt. Want daar stond Merijn Ruis. Alleen zijn naam al: Ruis… hoe toepasselijk dat voor mij als een gehoorspecialist in de oren klinkt. 😊

Merijn bracht absoluut geen cabaret. Hij bracht meer, toegepaste psychologie in zijn meest menselijke vorm. Een mini-college over hoe mensen gelukkiger worden.

Vijf tips gaf hij ons.

In wezen kwamen ze allemaal neer op hetzelfde:

gehoord worden, gezien worden en elkaar als mens helpen.

Doodgewoon mens zijn.

Laat dat net in de zorg zo ongelooflijk belangrijk zijn.

Een van de meest verrassende en krachtige inzichten die Merijn deelde, was dit:

iemand helpen maakt gelukkig, dus hulp vragen is óók geven.

We denken vaak dat hulp vragen lastig is. Dat we iemand tot last zijn, dat we iets “vragen” in plaats van “geven”. Maar wat Merijn zo scherp liet zien, is dat het precies andersom werkt. Op het moment dat jij om hulp vraagt, geef je iemand anders de kans om iets voor jou te betekenen.

En wij mensen bloeien daarvan op.

Helpen geeft richting. Betekenis. Verbondenheid.

Iedere hand die je uitsteekt naar een ander, is uiteindelijk een hand die twee mensen optilt.

In de zorgsector weten we dit al lang, maar we vergeten het soms in ons eigen leven: hulp vragen is geen zwakte, het is een uitnodiging. Een cadeau. Een opening naar contact. Naar menselijkheid.

Misschien is dat wel de kern van wat Merijn ons meegaf: geluk zit niet alleen in geven, maar ook in durven ontvangen.

Misschien dat ik daarom zo dolgelukkig ben met mijn werk. En dankbaar ook. Omdat ik elke dag opnieuw de kans krijg om dat menselijke stuk te raken. Het was niet altijd gemakkelijk. Sociale fobieën overwinnen. Mijn stem durven te laten horen. Tijd vinden voor ontwikkeling. Vertrouwen krijgen van de mensen om me heen. Keuzes maken. Kansen zien en met beide handen aanpakken.

Vandaag mag ik weer.

Tinnitus. Tranenvloei. Doorbraken. Hoop.

Mens zijn.

Geluksmomenten in een spreekkamer.

En daarom wil ik eindigen met iets heel eenvoudigs.

Iets dat groter is dan we denken.

Iets wat Merijn gisteren zo prachtig voorleefde:

Vraag vandaag een willekeurig persoon:

“Een goeie dag. Hoe is uw dag vandaag?”

Begin dat gesprek.

Open die deur.

En luister naar het verhaal dat dan komt.

Want soms begint geluk precies daar -

in één simpele vraag.