Laten we gewoon iets vriendelijker naar elkaar toe zijn

We stonden met honderdduizend mensen op het Malieveld. Honderdduizend paar armen, honderdduizend stemmen, honderdduizend harten - allemaal voor hetzelfde: een wereld met ruimte voor verdraagzaamheid, voor menselijkheid, voor hoop.

En weet je wat me het meest raakte?

Niet alleen de indrukwekkende aantallen. Niet alleen de sprekers, de borden of de symboliek. Maar nog meer de manier waarop we met elkaar omgingen. Daar - midden in die mensenmassa - zag ik iets wat ik al een tijdje kwijt waande: vriendelijkheid.

Het is misschien een vreemd voorbeeld, maar sta me toe.

Daar op het Malieveld stonden we in lange rijen naar de toiletten - ik denk niet meer dan een twintigtal oranje toiletten midden op het veld - voor die honderdduizend mensen. En toch: geen geduw, geen gemopper, geen chaos. Gewoon… twee lange rijen, keurig gevormd. Mensen die rustig wachtten op hun beurt. Mensen die elkaar aankeken, een knikje gaven.

En de toiletten? Die waren nog netjes ook.

Later, toen we de stad uitreden, viel het me opnieuw op. In het drukke verkeer van Den Haag liet ik een motorrijder ertussen, gaf hem ruimte door met m’n auto wat opzij te gaan. Hij keek, zwaaide vriendelijk. Ik zwaaide terug.

Zo simpel.

Zo menselijk.

En het maakte me blij.

Omdat ik geloof dat dáár de sleutel ligt. In die kleine dingen.

De terugkeer van het touwtje?

Ik moest denken aan het beroemde touwtje uit de brievenbus van Jan Terlouw. Een metafoor voor vertrouwen, voor respect, voor een samenleving waarin je de ander het goede gunt.

We zijn het kwijtgeraakt. Dat touwtje is uit ons collectieve beeld verdwenen, en misschien wel terecht. We zijn wantrouwiger geworden. Geslotener. Cynischer.

Maar gisteren… gisteren zag ik een glimp van dat oude touwtje terug.

Want wie elkaar de ruimte geeft bij een toilet, zal dat ook doen in een discussie.

Wie iemand laat invoegen in het verkeer, zal dat ook doen met een mening die net even anders klinkt.

Wie een ander groet op straat, opent niet alleen een gesprek, maar ook een hart.

Laten we daar opnieuw mee beginnen.

Het begint bij jou. En bij mij.

We hoeven het niet eens te zijn met elkaar.

We mogen botsen, zoeken, vragen, twijfelen.

Maar laten we elkaar wel blijven aankijken.

Laten we dat kleine beetje extra ruimte geven, een glimlach, een helpende hand. Het zijn de woorden die we gebruiken. De toon die we spelen.

C'est le ton qui fait la musique.

En misschien, heel misschien, wordt het tijd om weer ‘u’ tegen elkaar te zeggen.

Niet uit afstand, maar uit respect. Niet omdat we ouder worden, maar omdat we elkaar weer serieus nemen. Net als bij de Zuiderburen in België. Waar u bijna “je” is.

Zeg een keer wat vaker:

“Een fijne dag.”

“Kan ik u helpen?”

“Wat fijn u te ontmoeten.”

Want respect begint waar gemak eindigt.

Vriendelijkheid begint waar haast stopt.

En verbondenheid groeit niet uit meningen, maar uit aandacht.

Dus laten we het touwtje weer terughangen.

Niet alleen in de brievenbus, maar in onze woorden.

In onze houding.

In hoe we naar elkaar kijken.

De wereld schreeuwt niet alleen om grote veranderingen.

Ze fluistert ook om kleine gebaren.

Hoor jij het ook?