Een ontmoeting in kunst

Gisteren liep ik rond op Kunst in Valkenburg, een bijzondere kunstbeurs op het prachtige landgoed van Château Sint Gerlach. Dit jaar mag ik er twee werken tentoonstellen: een groot akoestisch absorberend kunstwerk van 2 x 1,5 meter en een kleiner, krachtig rood werk van 1 x 1 meter, ingelijst door Marx&Marx. Dit laatste werk had ik nog niet eerder met lijst gezien, omdat zij het meteen na het inlijsten hadden meegenomen. Dus daar stond ik, voor het eerst oog in oog met mijn eigen werk in volle glorie. En ik voelde het meteen: trots.

Terwijl ik nog even bleef kijken, kwam een man langs, bleef even stilstaan en zei tegen zichzelf: “Hebben ze hier ook een De Kooning?” Hij boog zich voorover om het kaartje naast mijn werk te lezen. Ik glimlachte. Dit was een onverwachte, maar mooie vergissing. Een groot compliment.

Toen hij verder liep, sprak ik hem aan en bedankte hem dan ook voor zijn compliment. Hij keek me verrast aan. “Bent u de kunstenaar?!” vroeg hij. Ik knikte. “Dan ben ik heel benieuwd… Welke academie heeft u gevolgd?”

Ik moest glimlachen. “Ik heb wel een academische opleiding gehad, maar niet in de kunst. Ik ben volledig autodidact. Ik schilder op gevoel, vanuit mijn hart.”

Hij bleef even stil en keek nog een keer naar het werk. “Dat is bijzonder. Het rood heeft zoveel diepgang. En die lijst… perfect gekozen.”

Daarna spraken we over kunst. Over Limburgse grootheden als Lataster, Hutschemakers en Eyck. Kunstenaars die ook nu nog een enorme invloed hebben. We liepen samen verder en bleven staan bij een werk van de zoon van Hutschemakers, Pallieter Hutschemakers: een prachtig winters Limburgs landschap, haast fotografisch.

“Heb je ooit blauwe sneeuw gezien en die dan toch als wit ervaren?” vroeg hij me.

Ik keek naar het schilderij en begreep meteen wat hij bedoelde. Onze hersenen maken de kleur wit, ook al is het blauw. Een fascinerend spel van perceptie. “Dit is wat kunst doet,” zei ik. “Dit is wat ons mens maakt. De creativiteit om met verf en kleurcomposities ons brein zó te misleiden dat we iets anders ervaren dan wat er werkelijk is.”

We stonden even stil. Gewoon kijkend. Genietend van dit prachtige kunstwerk van Pallieter Hutschemakers.

Voor hij vertrok, gaf hij me een hand en zei: “Ik wens je van harte toe dat je werk verkocht wordt.”

Ik glimlachte. “Ik hoop vooral dat het een mooie nieuwe plek mag gaan vinden.”

Later vroeg ik een van de broers van Marx&Marx of ze wisten wie deze man was. Bleek hij een voormalig docent aan de kunstacademie en een kritisch kunstverzamelaar te zijn.

Het was een ontmoeting die me raakte. Want dit is wat kunst kan doen. Het verbindt. Het verrast. Het laat je anders kijken. En soms brengt het erkenning op de meest onverwachte momenten.

Video Heuvelland TV