Een lustrum om te koesteren: een reis door ACT, bijzondere ontmoetingen en Merijn Ruis’ weg naar geluk

Gisteren vierden we het vijftienjarig lustrum van ACBS België-Nederland en het was een dag om te koesteren. In het sfeervolle Antropia in Driebergen, vlak bij het station, kwamen zo’n 130 collega’s samen om deze mijlpaal te vieren. Alles was tot in de puntjes geregeld door de lustrumcommissie die daarvoor absoluut een pluim verdient. Het voelde als een warme reünie waarin oud en nieuw samenkwamen.

Daar was bijvoorbeeld Peter Heuts, oud-collega van Adelante, die ACT binnen de pijnrevalidatie een stevige plek gaf en ondanks zijn pensioen nog steeds actief zoekt naar manieren om beter te leven. Ook Jan Steunenberg was erbij, bekend van Focused ACT en onze gezamenlijke webinars “Geef Gehoor aan ACT”. Daarnaast was Tim Batink aanwezig samen met zijn vrouw. Via zijn onderwijsinstelling ACTinActie leerde ik ACT kennen en zijn manier van werken blijft voor mij een groot voorbeeld. Hij belichaamt ACT in alles wat hij doet.

De dag was gevuld met drie rondes workshops die je vrij kon kiezen. Ik volgde een sessie buiten, gegeven door Larinda Bok. Op een creatieve manier werkten we aan een levenskompas samengesteld uit elementen uit de natuur. We keken naar waar we ruimte aan geven en waar we meer aandacht aan zouden willen besteden. Tussendoor was er veel tijd om met collega’s te praten en van elkaar te leren. Het was een dag van verbinding en verdieping.

In gesprek over rouw en verlies

Tijdens de borrel sprak ik twee collega’s die ACT en rouwbegeleiding met veel liefde en wijsheid samenbrengen. Noëlle Loomans - Kuijpers en Astrid van den Boomen - Meeuws, van Amiant. Het gesprek raakte me. Rouw was die dag een zichtbaar en voelbaar thema, niet alleen in de ontmoetingen maar ook in de lezing van Merijn. Hij gaf ruimte aan het verlies van dierbaren op een manier die zacht, eerlijk en uitnodigend was. Geen grote woorden, maar precies genoeg om het menselijk te maken. Om ons eraan te herinneren dat rouw geen verstoring is van het leven maar een deel ervan.

Merijn Ruis en de weg naar geluk

In het programma stond hij aangekondigd als cabaretier, maar dat woord doet hem geen recht. Hij bracht theater, muziek, humor, stilte en menselijkheid samen in een verhaal over geluk dat diep binnenkwam. Hij liet zien hoe belangrijk het is een vreemde aan te spreken met de simpele vraag: “Hoe was jouw dag vandaag?” En hoe krachtig het is om hulp te vragen, omdat je daarmee iemand anders de kans geeft iets voor jou te betekenen.

Hij deelde voorbeelden uit zijn eigen leven waarbij zo’n klein gebaar een groot gevolg had. Het meest indrukwekkende was misschien wel het bericht dat hij ontving van een vrouw die hij op straat had aangesproken. Door dat ene gesprek had ze haar aanvraag voor euthanasie bij de huisarts uitgesteld. Eén klein gebaar met een onvoorstelbaar groot bereik.

Merijn liet ons ook het belang van stiltes ervaren. Stiltes die niet leeg waren maar vol ruimte om te voelen, te zakken, te zijn.

Een onverwachte terugreis

Op de weg terug bleek er treinuitval tussen Eindhoven en Weert door “een aanrijding”. Wie vaak met de trein reist weet dat dit meestal betekent dat iemand uit het leven is gestapt. In dat moment kwam alles samen: rouw, verlies, menselijke kwetsbaarheid en de waarde van de simpele handreikingen waar Merijn over sprak. Hoe een klein woord, een oprechte vraag of een gebaar soms meer kan betekenen dan we ooit zullen weten.

De essentie van de dag

Deze lustrumdag ging uiteindelijk over veel meer dan workshops en lezingen. Het ging over menselijkheid. Gezien en gehoord worden. Over hoe geluk schuilt in kleine momenten. Over durven vragen om hulp. Over iemand op straat aanspreken. Over rouw als deel van ons bestaan. Over hoe we elkaar kunnen raken met iets kleins, iets simpels, iets oprechts.

Het ging over wat ons verbindt. Over leven in al zijn licht en in al zijn schaduw.