Voor Laperre in België had ik een interview met schrijfster Nadine Jonkers (Scientific storytelling). Een gesprek over audiologie, ACT en kunst, drie werelden die in mijn leven op een wonderlijke manier samenvloeiden. Over hoe ze samen een verhaal vormen dat collega’s in de audiologie kan inspireren en patiënten kracht kan geven.
Nadine gaat hier een artikel over schrijven. Ik heb er alle vertrouwen in dat dit een mooi verhaal gaat zijn, van een mooi gesprek we hebben gehad over horen en meer dan dat. Wordt vervolgd.
Maar haar laatste vraag verraste me. Raakte me. Diep.
Ik voelde het in mijn kern. Mijn stem stokte.
Ze vroeg namelijk na bijna een uur interview:
“Dank Dyon, voor dit boeiende gesprek. Ik heb nog één laatste vraag: Wat haal jij hier nu zelf uit? Welke waarde geeft dit jou? Welk kompas houdt jou op koers?”
Op het moment dat ze de eerste vraag stelde, wist ik het antwoord al. Maar ik liet haar uitspreken.
En toen ik het antwoord uitsprak, voelde ik het niet alleen in mijn hoofd, maar in mijn hele wezen. Alles flitste voorbij. Alles wat hieraan verbonden is:
“De liefde voor de mens.”
Niet ‘de mens’ als individu. Niet de persoon. Maar de mensheid.
Meer nog: het geschenk dat wij als mens hebben gekregen.
Ik begon het haar uit te leggen. En op dat moment, terwijl de woorden uit mijn mond stroomden, rolden tranen over mijn wangen.
Want wij als mens, wij kunnen denken. Wij kunnen complexe problemen oplossen. Abstract denken. Creatief zijn.
Wij kunnen wonderen verrichten!
Dove mensen weer laten horen met de nieuwste technieken. Sowieso wat allemaal al mogelijk is in die medische wereld is wonderbaarlijk, maar we zijn er nog lang niet.
Kennis delen. Diepgang brengen in de verhalen die we elkaar vertellen. Wij kunnen zo ontzettend veel.
Neem nu eens wat je op dit beeldscherm ziet. De pixels die de letters vormen, woorden die jij nu hier kunt lezen. Deze punt: . Nee, nog beter: deze duif 🕊️. Maak er een screenshot van, vergroot het en kijk eens goed. Hoe kan dit?! Sta daar even bij stil. Twee minuten maar.
De creatie van de duif alleen al, de details, de schaduw-partij in de vleugels, de veren duidelijk zichtbaar. En die pixels? Ze vormen samen een beeld. Een symbool. Maar waarom betekent dat symbool zoveel voor ons? Waarom raakt het ons?
Bedenk dan wat er allemaal nodig is om deze duif op jouw scherm te laten verschijnen. Iemand heeft dit bedacht. Gemaakt. Ergens zijn grondstoffen vandaan gehaald om dit scherm te maken. De organisatie om dit alles mogelijk te maken.
De mens. De maker. De planning. De betekenis. Laat dat eens binnenkomen.
De kracht van dit symbool? Opdat we nooit zouden vergeten?!
Opdat we nooit zouden vergeten!
Horen is zoveel meer dan enkel de oren.
We horen niet alleen met ons gehoor. We horen met onze aandacht. Met ons hart. Met ons hele wezen. En precies dáár zit de sleutel tot verbinding, begrip en groei.
Where ART meets Science.
Kunst en wetenschap zijn geen tegenpolen. Ze zijn twee zijden van dezelfde medaille. De wetenschap onderzoekt, de kunst verbeeldt. Samen kunnen ze deuren openen die we nooit voor mogelijk hielden. Wonderen creëren die boven ons verstand gaan.
Maar wat doen wij?
We gooien bommen en raketten op elkaar. We maken elkaar gek om maar gelijk te krijgen. We laten leiders op cruciale posities staan die deze wereld, deze ongelooflijk prachtige wereld, kapot maken. Letterlijk. Figuurlijk.
Ik zie het in mijn spreekkamer. Ik hoor het. Voel het.
De vluchtelingen die hier aankomen, hun verhalen die je moet horen om ze te begrijpen. Een van die verhalen gaat over een Syrisch gezin: De kracht zit in de mens zelf.
Maar ook de oudere dame die met pensioen is en met haar AOWtje hoortoestellen die ze zo hard nodig heeft niet kan betalen.
De mensen die ik ooit als patiënt zag en die me nu in de supermarkt tegenkomen en vertellen dat ze hun gehoorcontrole maar weer overslaan, omdat ze het eigen risico niet kunnen opbrengen.
En ondertussen geven we miljarden uit omdat een paar narcistische, psychopathische macholeiders als kemphanen soldaatje spelen?!
Mijn hart breekt.
Gaza. Gaza! Palestina! De treinen van de Holocaust toen. De genocide nu.
We schrijven geschiedenis.
We zijn live getuige van wereldleiders die deze wereld verwoesten.
En ondertussen gooien we de grootste gave die wij als mens hebben gekregen, weg.
God?
God is geen oude man met een baard die vanaf een wolk toekijkt en Trump redt.
God is geen poppenspeler die aan de touwtjes trekt en dit alles laat gebeuren.
God is een kracht. Een kracht die in álles te vinden is. En het meest goddelijke?
Dat zit in ook ons.
Wij, de mens, hebben de gave gekregen om met wetenschap de wereld te ontdekken.
Om te creëren.
Om iets te maken dat diep raakt, woordkunst, verhalen, schilderijen in kleur. Maar ook wetenschap, want ook dat is een kunst. De kunst om het onmogelijke mogelijk te maken.
En toen kwam Nadine met woorden die troost hadden kunnen zijn.
Maar eigenlijk maakten ze het alleen nog pijnlijker.
Want ook zij maakt zich grote zorgen.
Ze vertelde dat ze het hier toevallig over had gehad met een vriendin. Over wat we missen.
We missen vrouwelijke leiders.
Het vrouwelijke dat in álles zit. Yin en yang. Warm en koud. Donker en licht. Dag en nacht. Wit en zwart.
Maar niet alles is zwart-wit.
We moeten kleur terugbrengen in dit leven. Een heel palet.
De kleuren van de regenboog 🌈.
En laat die regenboog nu symbool staan voor diversiteit. Voor openheid. Voor samen lachen. Voor mens-zijn.
Deze wereld zou een paradijs op aarde kunnen zijn.
Maar alleen als de juiste mensen op de juiste plek staan.
Mensen met empathie. Mensen die luisteren. Die een ander horen.
En daar zijn echt geen twee oren voor nodig.
Want ik heb vaak genoeg meegemaakt dat iemand met ernstig gehoorverlies mij beter hoorde dan een normaalhorend iemand die met een half oor luistert.
Jij kunt het verschil maken!
Wat als we morgen beginnen met luisteren? Niet om te antwoorden, niet om onze mening klaar te hebben, maar om écht te horen wat de ander zegt.
Wat als we morgen onze empathie laten spreken, in plaats van ons ego?
Wat als we morgen niet de zoveelste boze reactie op social media achterlaten, maar iemand bedanken?
Wat als we morgen één iemand helpen zonder er iets voor terug te verwachten?
Wij kunnen wonderen verrichten. Maar alleen als we klein beginnen. En net die bijzonder mooie verhalen moeten we met elkaar delen. Niet morgen, maar NU.
Only the light can silence the darkness.
🕊️
Comments