Soms kom je een verhaal tegen dat je raakt. Niet alleen omdat het indrukwekkend is, maar ook omdat het laat zien hoe krachtig het menselijk doorzettingsvermogen kan zijn. Theo’s verhaal, gedeeld op LinkedIn, was zo’n verhaal. Zijn reis – een lange, intense strijd tegen tinnitus – is een voorbeeld voor velen en het inspireerde me om stil te staan bij wat we hieruit kunnen leren.
Tinnitus: het klinkt simpel, een geluid in je oren dat anderen niet kunnen horen. Maar wie eraan lijdt, weet dat het een ware nachtmerrie kan zijn. Voor Theo werd het zo ondraaglijk dat zijn wil om te leven verdween. Hij stond op het punt om het op te geven, maar ergens bleef er een klein vonkje hoop. Zijn huisarts stelde voor om opnieuw contact op te nemen met Adelante, de kliniek waar hij eerder hulp had gezocht. Dit advies, deze kleine suggestie, werd het keerpunt. Soms komt hulp uit een onverwachte hoek en daar begon zijn weg naar herstel.
Theo moest naar Hoensbroek, in Zuid-Limburg, een reis van 230 kilometer. Maar dat was niet het zwaarste deel van zijn traject. De echte uitdaging begon bij de behandeling zelf. Hij moest, met de hulp van het tinnitusteam bij Adelante, leren luisteren naar het geluid dat hij zo haatte. Niet langer maskeren, niet langer vermijden, maar accepteren. Het klinkt eenvoudig, maar zoals Theo zelf schrijft, “makkelijker gezegd dan gedaan.” Toch, met de steun van professionals zoals Pauline Cox en Bjorn Panek, begon er iets te veranderen. Het onmogelijke gebeurde: hij kon het geluid deels accepteren.
Dit proces vraagt om moed en geduld. Tinnitus bestrijden is als leren leven met een “monster” dat je niet kunt controleren. Maar soms helpt het om juist dat gevecht los te laten. Hoe meer we proberen het geluid te beheersen, hoe groter het vaak lijkt te worden. Theo beschrijft hoe hij leerde om zich op andere dingen te focussen – de “knoppen” te vinden die hem houvast gaven en ruimte boden. Die ruimte stelde hem in staat om het geluid minder overheersend te maken en zijn leven stukje bij beetje terug te winnen.
Theo’s verhaal onderstreept ook de kracht van de groep. Het delen van ervaringen met lotgenoten creëerde een veiligheid waarin niet alleen gehuild werd, maar ook gelachen. Samen met anderen leerde hij dat steun en begrip onmisbaar zijn in zo’n proces. De groep bood een veilige plek om te vallen en weer op te staan. Letterlijk én figuurlijk.
Dit verhaal herinnert ons eraan dat ieder pad uniek is. Voor Theo waren de 31 ritten naar Hoensbroek een investering in zijn leven. Maar er is niet één vaste route naar herstel. Wat wel essentieel blijft, is het vinden van de juiste balans en de juiste begeleiding. Iedere patiënt heeft unieke “knoppen” die aangepast moeten worden en het is onze taak als professionals om die afstemming steeds opnieuw te zoeken en aan te passen.
Theo’s reis is een bewijs van wat er mogelijk is. Het vraagt om geduld, moed en soms het vermogen om dat monster gewoonweg te laten schreeuwen zonder ermee te vechten. Zijn woorden maken me stil, maar ze geven me ook hoop. Ze tonen de kracht van samenwerking, van professionaliteit en menselijkheid, en van de unieke band die we als zorgverleners met onze patiënten mogen opbouwen.
Als team bij Adelante zijn we dankbaar dat we verhalen zoals die van Theo mogen begeleiden. Het herinnert ons eraan waarom we dit werk doen, en het bevestigt keer op keer dat herstel – hoe moeilijk ook – binnen bereik ligt.
Dankjewel, Theo, voor je verhaal. Het is een inspiratie voor ons allemaal.
Comments