Stilte die spreekt

Soms heb ik in mijn spreekkamer gesprekken die normaal niet verteld worden. Niet hardop. Niet zonder masker. Want kwetsbaarheid lijkt zwak.

Maar wat ik zie, dag in dag uit, is precies het tegenovergestelde.

Daar waar het masker afgaat, begint de kracht.

Niet de harde, schreeuwende kracht, maar de stille, menselijke kracht die leeft onder de oppervlakte.

Ze komen voor tinnitus. Voor hyperacusis. Voor een bromtoon die hun wereld klein maakt. Maar eigenlijk komen mensen voor iets anders. Voor verbinding. Voor iemand die hoort wat ongehoord is gebleven. Die luistert met meer dan enkel de oren.

Dat is mijn werk. Mijn missie. Mijn bestaansreden.

Als klinisch fysicus audioloog en medisch specialist sta ik al ruim 25 jaar met mensen in gesprek. Ik heb veel geleerd uit boeken, congressen, onderzoek en samenwerking. Maar wat mij het meeste gevormd heeft, zijn de mensen tegenover me. De verhalen die gedeeld werden. De stilte ertussen. Door goed te luisteren – echt te luisteren – leer ik elke dag opnieuw. Niet alleen over gehoor, maar over leven, over angst, hoop en veerkracht.

In stilte gebeurt iets wat geen audiogram vangt. Ik zie het in een blik, een zucht, een lichaam dat langzaam ontspant. De grootste doorbraken zitten vaak niet in een meting, maar in een ontmoeting. Tussen mens en mens. Tussen klacht en erkenning. Tussen lijden en ruimte.

Want dat is wat ACT mij – en velen met mij – heeft geleerd: we hoeven het lijden niet te verwerpen, niet te vrezen. We mogen het zien voor wat het is: een teken dat iets belangrijk voor ons is. Dat we geraakt worden. Dat we leven.

En ja, de pijn in de wereld is groot. Altijd al geweest. Maar nu – met alle middelen die we hebben, met verbindingen tot in de haarvaten van de samenleving – voelen we het collectief. We zien de pijn, het verlies, het intense verdriet in Gaza, in Oekraïne, op sociale media, in onze straten, in onze gesprekken. We voelen de onmacht, de boosheid en dat verdriet. En dat raakt ook ons. Mij. Jou. Ons samen.

Maar die pijn wil ik niet omarmen als slachtoffer. Die pijn wil ik herkennen als signaal. Als een kompas dat zegt: Dit is belangrijk. Hier ligt menselijkheid. Hier mag je niet doof voor zijn.

Daarom blijf ik verhalen vangen. Gesprekken horen die stil bleven. Luisteren naar de storm, ook als die zich vanbinnen afspeelt. Daarom verbind ik wetenschap met kunst. Audiologie met psychologie. Met als anker één overtuiging:

Horen is meer dan enkel de oren.

Wie dat inziet, leert opnieuw luisteren. Naar de ander, naar zichzelf, naar wat echt belangrijk is. En dat, dat is wat ik hoop door te geven – in mijn werk, mijn kunst, mijn gesprekken, mijn stilte.

En precies daar sluit mijn kunstwerk op de nieuwste cover van ENT & Audiology News bij aan. Het tweede in een reeks van zes. Dit werk gaat over de kracht van stilte. Niet de afwezigheid van geluid, maar de ruimte waarin iets nieuws kan ontstaan. Een uitnodiging om anders te luisteren. En wie goed kijkt, hoort misschien zelfs wat ik heb willen zeggen… zonder woorden.

Want soms zegt stilte meer dan woorden ooit kunnen.