De week van het oorsuizen
Vorige week was het de Week van het Oorsuizen, een moment om stil te staan bij de impact van tinnitus. Voor velen is het een onzichtbare last, een geluid dat niemand anders hoort, maar dat alles overheerst. Voor zorgprofessionals is het een uitdaging om mensen niet alleen te informeren, maar vooral te laten voelen dat er wél iets mogelijk is. En soms raakt dat meer dan je zou verwachten.
Een patiënt zit tegenover me en heeft zijn oren gespitst. Zoals bij velen begint langzaamaan het hele verhaal duidelijk te worden. Van oorschelp, gehoorgang, trommelvlies, gehoorbeentjes, slakkenhuis naar auditieve cortex. Van auditieve filters, betekenis geven aan, naar het lymbisch systeem. De emoties, eigen gedachten en gevoelens.
En die laatste gaat verduidelijkt worden met “Het glas.”
“Het glas” is vrijwel steeds het moment in het gesprek waarop het allemaal voor de patiënt zo helder wordt. Het ligt bijna letterlijk voor ogen op tafel.
Dit is het moment waarop ik zie hoeveel pijn en verdriet, hoeveel vechten en onbegrip dit alles soms al jaren heeft gegeven.
Het moment waarop ik zie dat het nu eindelijk duidelijk wordt waar de pijn zit en, belangrijker nog, waar wél nog aan gewerkt kan worden.
Te vaak is gezegd: “Er is niks aan te doen.”
Te vaak is dat een mantra geworden: “Er is niks aan te doen.”
Maar er is nog zoveel te doen. Niet op de manier waarop het tot nu toe geprobeerd werd, maar er zijn andere knoppen om aan te gaan draaien.
Moeilijk, maar mogelijk.
Alle emoties komen op dat moment samen. Het verleden, de worsteling, maar ook de eerste vonk van hoop. Ogen zeggen dan meer dan woorden. De stilte die valt spreekt boekdelen. De kracht zit in het even laten zijn. Toelaten. Het mag.
Dat moment waarop ik zie dat het kwartje valt. Dat er een opening wordt gezien naar beter. Dat het vertrouwen groeit dat het goed kan komen. En dan, wanneer de patiënt achterover leunt en zegt: “Wat ben ik blij dat ik hierheen ben gekomen,” en dikke tranen laat, dan breek ik vaak zelf innerlijk.
Ik vecht dan zelf om niet die tranen ook over m’n wang te laten rollen. Want hoe mooi is het om enkel vanuit uitleg, een gesprek, dat inzicht te kunnen geven. De kracht en oplossing in de persoon zelf te laten ontdekken. Te weten dat dit echt zo is. Dat het gunnen van dat geluk aan de ander daadwerkelijk kan. Alleen al het zien dat de ander het ziet. Dat moment is onbeschrijfelijk.
Al die emoties die er dan zijn, gevoeld worden, diep van binnen. Verhalen die me raken. Als mens.
En als professional zie ik alle mogelijke stappen die we samen met ons team kunnen zetten voor me.
Ik gebruik de stilte die valt om zelf kracht te vinden. Om de vervolgstappen helder te maken en concreet te plannen.
Soms, heel soms, zullen de tranen van mij zeker zichtbaar zijn. Schaam ik me diep dat ik die emotie niet de baas ben. Maar ik weet ook dat dat weer mijn eigen gedachten zijn. Mijn verstand die zegt dat het niet mag…Maar het mag.
Want begrip en herkenning zitten niet alleen in woorden.
Daarom ben ik van mening dat het menselijke aspect van emoties in welke vorm ook, professioneel getoond mag worden. Sterker nog, ik benoem het vaak zelf: “Dit verhaal van u raakt me. En ik zie dat het u zo veel doet. Ik kan mijn eigen tranen daarom ook niet tegenhouden. Sorry.”
En in de meeste gevallen gebeurt er dan iets moois. De traan gaat over in het samen delen van een lach.
Een traan met een lach.
En die, die zijn het allermooist.
Picture: Designed by Freepik | www.freepik.com
Comments