“Ik hoor nog prima!” – Totdat het misgaat
- Art of Hearing | Dyon Scheijen
- 4 jul
- 3 minuten om te lezen
Ze kwam naar me toe met een stralende lach.
“Ik moest het je gewoon even zeggen. Wat ben ik blij met die hoortoestellen. Echt, had ik het maar eerder gedaan.”
En zo hoor ik het vaker.
Het is een patroon dat zich blijft herhalen. Iemand is 55-plus, heeft een licht gehoorverlies in de hoge tonen, nét op de grens van wat “mag” qua vergoeding en krijgt dan te horen: “Dit hoort bij de leeftijd, dit is normaal.”
Maar dat ene woordje normaal is allesbehalve onschuldig.
Het wordt namelijk keihard gehoord. De gedachte is “ik heb een normaal gehoor”.
En dat is vaak genoeg om dan maar nóg niet te starten met een proeftraject.
Dus volgt er uitstel. En soms nog jarenlang.
Ondertussen gaat het luisteren verder ten koste van energie, verbinding, werkplezier en gezondheid. Het gehoorverlies neemt langzaam nog meer toe en dat vergt steeds meer energie.
In mijn spreekkamer houd ik mensen een spiegel voor.
Ik vertel ze hoe hard ze elke dag aan het werk zijn zonder dat ze het zelf doorhebben.
Want ze denken nog goed te horen.
Maar als drie mensen in hun directe omgeving al iets anders zeggen, is dat een teken dat verder onderzoek zeker nodig is.
Zij moeten vaker alles herhalen, worden moe van het bijsturen, verliezen soms de verbinding.
En de persoon zelf?
Die denkt: “Maar op m’n werk gaat het toch goed?”
Tot ik vraag:
Hoe leuk vind je je werk?
– Een 8, een 9, soms zelfs een 10.
En hoeveel energie heb je op een werkdag?
– Dat is dan heel laag, een 4. Of erger: een 2.
Dan komt het besef.
Dat luisteren inspanning kost.
Dat je in de pauze even snel naar buiten gaat, niet omdat je dat wil, maar omdat de gesprekken aan tafel niet meer te volgen zijn.
Dat je vergaderingen vermijdt, of gesprekken op de gang ontwijkt.
Dat je collega’s denkt te begrijpen, maar ondertussen de helft mist.
En dit is geen uitzondering.
Dit is de praktijk.
Ik zie mensen uitvallen vóór hun pensioen.
Overspannen, burn-out.
Niet vanwege het werk zelf, maar door het luisteren dat steeds meer energie vreet.
En dat in een samenleving waarin alles sneller, drukker en digitaler wordt.
Daarom pleit ik voor een landelijke gehoorscreening vanaf 55 jaar.
Niet omdat iedereen dan een hoortoestel moet.
Maar wel omdat we tijdig in beeld krijgen waar de sluipende overbelasting begint.
En vooral: omdat we het taboe moeten doorbreken.
Ik hoor tachtigjarigen zeggen:
“Maar dat is toch voor ouderen? Daar ben ik nog te jong voor!”
En dat menen ze. Echt. 😊
Laat je niet misleiden door woorden als normaal gehoor.
Laat drie dierbaren om je heen een eerlijk oordeel geven.
Doe een simpele test online. Of stap een audiologisch centrum binnen.
Want echt, als mensen eenmaal die stap zetten - die drempel overgaan - hoor ik steevast hetzelfde terug:
“Had ik dit maar eerder gedaan.”
En dat is precies waarom ik blijf praten.
Over luisteren.
Over energie.
En over dat beetje technologie dat niet alleen geluid terugbrengt, maar ook plezier, contact, en jezelf.
En het allermooiste is dit:
Soms, weken of maanden later, komen mensen dan terug.
Stralend.
Echt oprecht blij.
Ze willen het gewoon even kwijt.
Zo dus nu ook nu weer:
“Ik moest het je gewoon even zeggen. Wat ben ik blij dat ik de stap gezet heb. Had ik dit maar eerder gedaan.”
En dan weet ik weer waarom ik dit werk doe.
Waarom ik blijf praten, blijf spiegelen, blijf motiveren.
Omdat het leven hoorbaar meer waard wordt, als je er echt voor kiest om te luisteren.
Horen is zo veel meer dan enkel de oren!
Een gehoorcheck?👇
Comments