Er moet mij iets van het hart

Kunst als brug naar toegankelijke zorg?

Afgelopen weekend sprak ik iemand op straat.

Hij had al maanden last van piep in zijn oor. Slaapt slecht, is angstig, komt nergens meer toe.

Ik vroeg: “Waarom maak je geen afspraak bij ons?”

Zijn antwoord: “Ik kan het eigen risico niet betalen.”

Vandaag op het spreekuur, opnieuw zo’n verhaal.

Een vrouw met ernstige gehoorproblemen. Tinnitus. Vermoeidheid. Sociale isolatie.

Ze heeft een hoortoestel nodig, maar zelfs met vergoeding blijft er een eigen bijdrage van honderden euro’s over.

“Ik stel het nog even uit,” zegt ze. “Misschien volgend jaar.”

En ik weet: dit zijn geen uitzonderingen.

We hebben in Nederland een zorgplicht. De intentie is goed. Maar in de praktijk staan er muren. Financiële muren. Die niet alleen mensen buitenhouden, maar ook óns, zorgverleners, belemmeren in wat we kunnen doen.

Ik maak deel uit van een toegewijd team.

Audiologen, psychologen, technici, therapeuten - allemaal met kennis, ervaring en compassie.

We weten hoe we kunnen helpen.

We wíllen helpen.

Maar we zien de kloof groeien tussen wat mogelijk is en wat bereikbaar is.

En dan denk ik aan iets wat ik onlangs zag:

Op TEFAF werd een kunstwerk voor m’n neus verkocht voor €80.000.

Prachtig, indrukwekkend, waardevol.

Maar ergens schuurt het.

Want met een fractie van dat bedrag kunnen we tientallen mensen helpen.

Hoortoestellen vergoeden. Diagnostiek mogelijk maken. Therapie aanbieden.

Ik hou van kunst.

Ik ben zelf kunstenaar.

Ik geloof dat kunst ons verbindt, verrijkt, uitdaagt.

Maar ik geloof ook dat kunst méér kan zijn dan bezit.

Wat als kunst ook een vorm van zorg wordt?

Wat als we kunst inzetten als brug tussen overvloed en tekort?

Tussen zij die kunnen geven en zij die wanhopig wachten op hulp?

Ik wil mijn kunst daarvoor inzetten.

Niet als aanklacht, maar als uitnodiging.

Niet uit schuld, maar uit verbondenheid.

Aan galeriehouders, verzamelaars, kunstliefhebbers, filantropen:

Als je geraakt wordt door kunst, kun je ook geraakt worden door mensen die hulp nodig hebben.

Laten we samen kijken hoe we schoonheid kunnen omzetten in zorg.

Hoe we kunst kunnen laten zorgen.

Want soms is de oplossing niet technologie of beleid.

Soms is het gewoon: een gebaar. Goodwill.

Wij zijn er klaar voor.

Maar de vraag is:

Hoe gaan we dit aanpakken?

Wie denkt er mee?

Wie voelt de ruimte om vanuit overvloed iets wezenlijks mogelijk te maken?

Wie helpt ons om kunst weer dienstbaar te maken aan menselijkheid?

Laat me weten wat jij ziet. Wat jij voelt. Wat jij zou doen.

Want zorg is van en voor ons allemaal.