Een ode aan Jan van Setten - de klantenfluisteraar

Gisteren hoorde ik op het AuDidakt-congres dat Jan van Setten vorig jaar is overleden. Na twee jaar ziek zijn.

Het raakte me meer dan ik had verwacht. Ik schrok.

Soms hoor je iets wat als een klap binnenkomt, zonder dat je wist dat je eraan zou beginnen.

Jan van Setten. 1959–2024.

Ik ging meteen terug naar 2018. Toen ik, zoals ik altijd een beetje gekscherend zeg, in zijn voorprogramma mocht staan.

Dat klinkt misschien wat luchtig, maar voor mij voelde dat als een enorme eer.

Twee dagen lang mocht ik spreken in het Spant! in Bussum. Bijna duizend collega’s. Audiciens, audiologen en andere geïnteresseerden in ons mooie vakgebied. Het jaarlijkse audicienscongres AuDidakt.

Ik deelde mijn passie voor de audiologie. In de ochtend een gesproken column. In de middag een lezing over psychoakoestiek.

Maar wat ik me het meest herinner, is het moment achter de coulissen.

Ik stond daar. Techniek in de weer met de hoofdmicrofoons. En ik? Ik was zenuwachtig.

Niet zomaar een beetje. Echt. Zenuwachtig zoals alleen kan als het je iets doet.

Later, tijdens ACT-trainingen, leerde ik dat angst vaak de spiegel is van betekenis. Hoe groter de angst, hoe waardevoller wat je te doen staat.

Jan voelde dat. Hij zag het. En hij deed wat hij zo goed kon: geruststellen. Niet door het weg te praten. Niet door trucjes. Maar door me iets mee te geven wat ik nooit ben vergeten.

“Leg de focus op de inhoud. Houd het puur,” zei hij op z’n Jan’s.

En wat hij me daarmee eigenlijk meegaf, was dit: wees eerlijk en duidelijk in wat je zegt, blijf dicht bij jezelf, doe wat je zegt en bovenal: wens de ander het allerbeste toe!

Het was geen praatje. Het was een waarheid.

Die hij zelf belichaamde.

Zijn lezing die middag was alles tegelijk: eerlijk, oprecht, inspirerend én grappig.

Ik had zoiets nog nooit gezien. Nog nooit gehoord.

Hoe hij het publiek meenam, hoe hij met humor raakte, hoe hij bleef bij wat er echt toe doet.

Hij wilde mensen iets meegeven. Echt.

En dat deed hij ook.

Hij heeft me, zonder dat hij het misschien wist, geraakt en gevormd.

En als je dit leest en Jan niet kent: Google hem. Kijk zijn video’s. Lees zijn boeken.

Hij laat zoveel moois na.

Te jong van ons heengegaan.

En tegelijk: wat een nalatenschap.

Zijn dood maakt me weer bewust van iets wat we allemaal liever wegduwen.

Het leven is eindig.

En soms gaat het ineens voorbij.

Wat we achterlaten, is hoe we anderen raken.

Wat we delen. Wat we zijn geweest in de ogen van een ander.

Jan, dankjewel.

Voor wie je was.

Voor wat je gaf.

Voor de rust die je me bracht, toen ik zenuwachtig stond te wachten om te spreken.

Voor de lach die je gaf, en de liefde die je zaaide.

Je hebt het goed gedaan.