De stethoscoop als symbool voor verbonden menselijkheid

Als mens, als zorgverlener, als bondgenoot: waarom ik mijn stem moet laten horen!

Soms krijg je een bericht dat je niet zomaar leest, maar voelt. Kippenvel bij elk woord je leest. Dat was het geval bij het bericht en de presentatie van mijn collega Peter Muitjens (Revalidatiearts en staflid Adelante Zorggroep).

Hij gaf stem aan iets wat me al maanden bezighoudt, en waarin ik me lange tijd een roepende in de woestijn heb gevoeld. Des te meer raakte het me dat hij de cijfers, de beelden en vooral de menselijke impact van wat er in Gaza gebeurt, zo helder en krachtig zichtbaar wist te maken.

Wat daar gebeurt grijpt me aan. Als mens. Als zorgverlener. En ook persoonlijk. Met een diepgeworteld geloof in de kracht van medemenselijkheid. In die dagelijkse verbinding voel ik hoe essentieel het is dat we elkaar blijven zien. Over grenzen van religie, afkomst of overtuiging heen.

Wat voor velen voelt als een conflict ver weg, is in mijn spreekkamer vaak verrassend dichtbij. In de verhalen die mensen me vertellen. In hun stilte. In de spanning die voelbaar is, maar zelden wordt benoemd. In hoe mensen zich soms niet veilig voelen om te zeggen wat hen raakt. Omdat ze bang zijn om veroordeeld te worden. Of omdat ze het gevoel hebben dat hun pijn niet erkend mag worden.

Daarom was het zo betekenisvol dat Peter op de stafdag Adelante de ruimte nam om dit onderwerp op tafel te leggen. Niet als politiek statement, maar als menselijk appel. Vanuit de overtuiging dat we als zorgverleners niet kunnen toekijken. Niet als we zeggen dat we zorg hebben voor de mens als geheel.

Wat me raakt is dat hij ook meteen de brug slaat naar wat wel kan. Kleine, concrete stappen. Van het delen van berichten van artsen die ter plekke levens proberen te redden, zoals deze helden: Geertje Govaert, traumachirurg MUMC+ Maastricht of Nick Maynard, abdominaal chirurg in Oxford, tot het steunen van initiatieven zoals Artsen zonder Grenzen. Of zelfs grotere vragen stellen: kunnen wij als revalidatie-instelling, of zelfs als sector, net als bij Oekraïense gewonden, medische evacuees opvangen die revalidatie nodig hebben?

Peter gaf woorden aan iets wat ik al lang voel. En ik ben hem dankbaar dat hij daarin ook mijn eerder gedeelde zorgen herkende. Want juist dat doet ertoe: gezien worden, gehoord worden en samen een stem geven aan iets dat groter is dan wijzelf.

Ik voel sterk dat we dit momentum mogen benutten. Om vanuit zorg, vanuit compassie, vanuit onze gezamenlijke professie iets in beweging te zetten. Voor Gaza, voor de mens, voor elkaar.

Want als wij, de mensen die dagelijks werken met kwetsbaarheid en veerkracht, geen plek durven maken voor dit soort gesprekken, wie dan wel?

Laten we het gesprek voortzetten. In de directiekamer. In het teamoverleg. Op LinkedIn. Aan de koffietafel. Niet vanuit schuld of schaamte, maar vanuit moed en menselijkheid.

Want uiteindelijk begint verandering daar: bij mensen die durven te spreken, juist wanneer stilte het makkelijkst lijkt.

Dyon Scheijen

Audioloog | ACT-trainer | Beeldend kunstenaar | Mens