De president en de piep in z’n oor

Een wereldleider met tinnitus op mijn spreekuur? Jazeker, welkom Trump.

De man die de hele wereld lijkt te kunnen commanderen, staat nu zelf machteloos tegenover een onophoudelijke piep in zijn oren. Zijn glas is overgelopen en dat glas is groot, geloof me.

Hij is overgevlogen uit de Verenigde Staten, want hij verwacht dat ik dit probleem even fix.

‘I want it gone. Like, yesterday.’

Met zijn leeftijdsgerelateerd gehoorverlies lijkt hij, naar eigen zeggen, nog te horen als een jonge god, maar ja, die anderen om hem heen? Die mompelen.

“They just mumble.”

En geloof me, de koppigheid is onverminderd. Hij hoort toch prima, dus een hoortoestel? Echt niet nodig. Daar is hij nog te jong voor. Ik moet alles uit de kast halen om hem mee te krijgen.

Overigens valt me iets op.

Trump praat vrijwel continu. Alsof hij elk moment stilvallen koste wat kost wil vermijden. Voor velen met gehoorverlies is dat stiekem een strategie: dan hoeft die ander alleen maar “ja” en “amen” te zeggen.

Het is een manier om controle te houden, om niet geconfronteerd te worden met dat ongemakkelijke “ik hoor het niet meer zo goed”.

Ik vraag me oprecht af: zou dit patroon, deze communicatie op eigen zenden, zonder echt te luisteren, niet ook precies zijn wat er misgaat in onze wereldleiders? In ons wereldbeleid?

Misschien… heel misschien…

Is het niet alleen de macht die ons richting crisis duwt.

Maar het collectieve gehoorverlies aan wat de ander zegt. De leeftijd doet er namelijk toe…

Als hij mijn kamer binnenloopt, valt hem als eerste de boom buiten op.

“Beautiful tree. Wanna take it home with me.”

Ja, zulke bomen hebben we hier in Nederland, dacht ik nog. Maar het gesprek gaat snel verder met waar het echt om draait.

Ik pak mijn pen en papier, teken een groot glas. “Mr. President, dit glas… dat is uw balans. En nu is het volgelopen. Alles wat u zo bezig houdt, de wereldproblemen, de macht, de druk, het gaat er allemaal erin. En hoe ouder u wordt, hoe minder makkelijk dat glas in balans gaat zijn. Er komt namelijk steeds meer bij.” Ik leg hem uit dat zijn tinnitus geen buitenstaander is. Het is een signaal van zijn lichaam, een boodschap die hij niet kan negeren.

Tussen de regels door spiegel ik hem iets. Die drang om alles te controleren, het is mooi, het maakt u wie u bent. Maar het dwingt u ook in een kringloop van vermijding. En dat, meneer de president, werkt averechts als het gaat om tinnitus.

Hij zit tegenover me, eerst nog afstandelijk, bijna ongenaakbaar. Maar langzaam, heel langzaam, zie ik hem ontdooien. Menselijker worden. Ik vang iets in zijn ogen, is dat een traan?!

Stilte. Ruimte om te voelen.

En dan komt het eruit. De Nobelprijs die hij zo graag wil winnen, het onvermogen om Putin te pakken, Netanyahu die niet wil luisteren en het verdriet dat zijn vrouw hem al maanden niet meer serieus neemt. Alles wat hij zo lang heeft weggestopt, komt nu ineens allemaal boven.

De bewaker die naast hem staat kan zijn ogen niet geloven. Trump, die altijd de harde man speelt, barst in tranen uit?!

Hij fluistert tegen de bewaker: “Keep this in the room. Nobody else.” Want ja, dit mag de wereld niet weten.

En ik? Ik laat het gebeuren. Want soms is het gewoon nodig om mens te mogen zijn, zonder masker.

Als het weer stil wordt, kijkt hij me aan en zegt: “I see it now. It’s about hearing, about thinking, about balance in life. I’m ready to work on that.”

En dan lach ik, want hij is zo blij dat ik hem vandaag tussendoor heb kunnen helpen. Anders was het pas na mijn zomervakantie geweest, net als al die anderen op de wachtlijst. Misschien, zeg ik, als de Koning der Nederlanden zich had gemeld, had die wél denk ik voorrang gekregen.

Dit verhaal gaat uiteraard niet over een president. Het gaat over ieder van ons. Over de worsteling met het onzichtbare. Over de kracht om te durven voelen, te accepteren en te zoeken naar een nieuwe balans.

Zelfs de machtigste man ter wereld kan niet ontsnappen aan zijn eigen innerlijke stem. En als hij durft te luisteren… dan begint het echte herstel.

En misschien is het wel het belangrijkste dat ik hem kan meegeven: echte vrede begint niet op wereldtoppen of in grote politieke arena’s. Die begint binnenin, in dat glas van onze eigen levensbalans.

Pas als we durven luisteren naar onze innerlijke stem, onze angsten en kwetsbaarheden, kunnen we ruimte maken voor begrip, compassie en verbinding.

Alleen dan ontstaat de weg naar vrede, persoonlijk én wereldwijd. En misschien, heel misschien, is dat de Nobelprijs die we allemaal verdienen.