Het overkomt me steeds vaker. Niet alleen in gesprekken op straat of op sociale media, maar zelfs in de politiek hoor ik mensen de term “die kut Marokkaantjes” gebruiken. Soms klinkt het boos, soms bijna achteloos. Alsof het een feit is, een geaccepteerde manier om een groep mensen weg te zetten.
En het blijft niet bij één persoon. Het is een patroon. Een manier van praten die op plekken waar juist nuance en verantwoordelijkheid zouden moeten gelden, zeker in de politiek, ongemerkt wordt genormaliseerd. Als volksvertegenwoordigers zulke uitspraken doen, wat voor signaal geven we dan aan de rest van de samenleving?!
Het zet me aan het denken: hoe zijn we op een punt gekomen dat dit soort taal normaal lijkt? Hoe kun je mensen laten voelen wat het betekent om constant over één kam geschoren te worden?
Vooroordelen als maatschappelijk patroon
Dit soort uitspraken zijn geen incidenten. Ze worden herhaald in verschillende vormen, door verschillende mensen, op verschillende plekken. Het is alarmerend genoeg als deze woorden in informele gesprekken voorbij komen, maar nog schrijnender als ze in politieke debatten of beleidsdiscussies worden gebruikt.
Woorden zoals:
“Die Marokkaanse jongens zorgen altijd voor problemen.”
“Ze passen zich gewoon niet aan.”
Of dus simpelweg: “Die kut Marokkaantjes.”
Wanneer zulke uitspraken in de politiek klinken, gebeurt er iets gevaarlijks. Het maakt het acceptabel om over hele groepen te praten alsof ze allemaal hetzelfde zijn. Het legitimeert een manier van denken waarin individuele verantwoordelijkheid wordt ingeruild voor collectieve schuld.
Stel je voor
Laten we het concreter maken. Stel je voor dat elke keer als een Limburgse politicus iets fout doet, je hoort: “Die kut Limburgers, met hun vriendjespolitiek.” Of dat je als Tesla-rijder – iemand die denkt bewust bezig te zijn – telkens wordt aangesproken met: “Die Musk-fanboys, ze denken dat ze het klimaat redden.”
Hoe lang zou het duren voordat je je geïsoleerd voelt? Hoe vaak moet je jezelf verdedigen tegen vooroordelen die niets met jou persoonlijk te maken hebben?
Andere herkenbare voorbeelden:
“Die hockeymeisjes met hun rijke ouders.”
“Die boeren die de natuur kapotmaken.”
“Die IT’ers, sociaal incapabel en altijd beter wetend.”
By the way ChatGPT kwam met deze voorbeelden!!! Denk daar eens over na!
Het klinkt allemaal belachelijk, toch? Omdat je weet dat het niet klopt. Omdat je wéét dat niet iedereen in zo’n groep hetzelfde is. Maar toch vinden we het vaak normaal om zo over bepaalde groepen te praten. Waarom?
Woorden als wapen
Het probleem met vooroordelen is dat ze ontmenselijken. Als we “die kut Marokkaantjes” zeggen, reduceren we een diverse groep mensen tot een handvol negatieve voorbeelden. En elke keer dat zulke woorden worden herhaald, verliezen de mensen waarover het gaat iets van hun eigen identiteit. Ze worden niet meer gezien als individuen, maar als een stereotype dat alles bepaalt.
En hier zit de kern. Woorden vormen beelden. Beelden vormen houdingen. En houdingen bepalen hoe we met elkaar omgaan. Als zelfs politici, de mensen die verantwoordelijk zijn voor inclusie en rechtvaardigheid, zulke woorden gebruiken, bouwen ze muren in plaats van bruggen.
Een regenboog, met geen scheiding
We leven in een samenleving waarin we vaak denken in tegenstellingen: zwart en wit, goed en slecht, wij en zij. Maar dat is niet hoe een gemeenschap echt werkt. Een samenleving is geen strijd tussen twee kleuren. Het is een palet van tinten, van verschillen, die samenkomen.
We zouden moeten streven naar een regenboog. Een samenleving waarin alle kleuren naast elkaar bestaan en met elkaar mengen. Want juist die menging – het samenspel van verschillende achtergronden, perspectieven en ervaringen, maakt een samenleving sterk.
Een regenboog ontstaat niet door kleuren apart te houden, maar door ze samen te brengen. Iedereen heeft zijn eigen kleur, zijn eigen unieke bijdrage. Maar alleen samen creëren we een geheel dat echt betekenisvol is.
Hoe komen we verder?
De oplossing begint met bewustzijn. We moeten ons afvragen: waarom vinden we het normaal om zulke scheidingstaal te gebruiken? Wat zeggen zulke uitspraken over ons als samenleving? En, nog belangrijker: hoe voelen deze woorden voor de ander?
Empathie is de sleutel. Wat als we stoppen met generaliseren en in plaats daarvan vragen stellen? Wat als we nieuwsgierig zijn naar de mens achter het stereotype? Hoe vaak zouden we ontdekken dat die vooroordelen helemaal niet kloppen?
Samen bouwen aan verbinding
Het begint klein. Door je uit te spreken als iemand zulke taal gebruikt. Door vragen te stellen in plaats van te oordelen. Door te zien dat diversiteit geen zwakte is, maar een kracht. Door een blog te schrijven die dit hopelijk duidelijker maakt.
Want uiteindelijk willen we allemaal hetzelfde: erkenning, respect, en de vrijheid om te zijn wie we zijn. Laten we ophouden met zwart-witdenken en samen bouwen aan een regenboogsamenleving.
Alle kleuren samen maken ons sterker.
En waar staat die regenboog eigenlijk voor?
Als je aan een regenboog denkt, waar denk je dan aan? Veel mensen associëren het meteen enkel met de LGBTQ+-gemeenschap, een prachtig symbool voor diversiteit, acceptatie en inclusie. Maar zie je hoe sterk we in hokjes denken? Zelfs een regenboog – iets dat letterlijk uit alle kleuren bestaat, wordt vaak beperkt tot één betekenis.
In werkelijkheid is de regenboog van ons allemaal. Het staat voor het samenbrengen van verschillen, voor de schoonheid die ontstaat als al die unieke kleuren samenkomen. Het herinnert ons eraan dat we sterker zijn als we onze verschillen niet wegdrukken of tegenover elkaar zetten, maar juist vieren en omarmen.
Laten we dit als een les zien: hokjesdenken, in welke vorm dan ook, doet ons tekort. Of het nu gaat om gender, afkomst, geloof of welke andere categorie dan ook, het beperkt onze blik en houdt ons tegen als samenleving.
Een regenboog is meer dan een symbool. Het is een uitnodiging. Een uitnodiging om verder te kijken dan de oppervlakkige verschillen en te zien dat juist die diversiteit ons compleet maakt. Het vraagt ons om niet te denken in zwart-wit, maar om de regenboog te zien als een visie waarin iedereen meetelt. Want dat is wat ons écht verbindt. Net nu waar we het zo hard nodig hebben.
Picture: Designed by Freepik | www.freepik.com
Comments