Deze week zag ik een jonge man in mijn spreekkamer, een twintiger die al sinds zijn jeugd ernstig slechthorend is. Al jaren draagt hij hoortoestellen achter zijn oren, met oorstukjes in een gedurfde kleur: gifgroen. Niet omdat hij zo van groen houdt, maar omdat hij zo zichtbaar wil maken dat hij slechthorend is. Zijn oorstukjes zijn een bewuste keuze, een signaal aan zijn omgeving: houd rekening met me. Geen omweg, geen ongemakkelijke stilte – de felgroene oorstukjes vertellen zijn verhaal.
Maar tijden veranderen. Steeds vaker zie je mensen om je heen met oortjes in: draadloze oortjes voor muziek, bellen of een podcast. Het beeld van hoortoestellen wordt steeds subtieler, soms bijna onzichtbaar. Hij vertelt me hoe dat voor hem de zaken gecompliceerder maakt. Waar hij vroeger vanzelfsprekend zichtbaar was, moet hij nu opnieuw het gesprek aangaan en toelichten waarom hij iets niet verstond. Een stukje zelfbescherming dat hij even kwijt is.
Nog niet zo lang geleden zag hij een reclame op tv van een audicienketen die hoortoestellen aanprijst als “zo klein dat je het bijna niet ziet.” Hij voelde zich daardoor gefrustreerd. Alsof gehoorverlies iets is om weg te moffelen, een last die je het liefst verbergt. Maar voor hem is zijn gehoorverlies een onderdeel van wie hij is – niet iets dat hij probeert te verstoppen. Zijn felgroene oorstukjes staan voor een keuze om niet alleen te horen, maar ook gezien te worden. Voor hem is zichtbaarheid juist essentieel.
In plaats van zich ongemakkelijk te voelen door zijn gehoorverlies, draagt hij het met trots. Maar het ideaal van “zo onzichtbaar mogelijk” wringt. Hij wil geen schijnbare perfectie nastreven; hij wil dat mensen weten dat hij een verminderd gehoor heeft. Zijn verhaal raakt een breder punt: waarom streven we in onze samenleving zo vaak naar het wegstoppen van iets dat óók heel normaal is? Waarom zien we iets pas als ideaal als het niet zichtbaar is?
In een tijd waarin we steeds meer aandacht vragen voor inclusie en diversiteit, zou zichtbaar maken juist een kracht moeten zijn, geen tekortkoming. Want juist door open te zijn, creëren we begrip en voorkomen we misverstanden. Zijn groene oorstukjes symboliseren zijn veerkracht en het belang van eerlijkheid over wie hij is. Geen verborgen apparaatjes of stilte over wat hem uniek maakt – hij wil verbinding maken door duidelijk te zijn.
Zijn felgroene oorstukjes zijn meer dan een hulpstuk: ze zijn een statement, een herinnering dat zichtbaarheid soms de krachtigste stap is naar echte acceptatie.
Comments